Bruine kwallen

Zondag zeven mei, Inge had op zaterdag al een vooraankondiging gedaan in de appgroep, om half twaalf op zondag zou het gaan gebeuren. Esther, Jean-Pierre en ik waren al aangesloten toen we op zaterdag het dobbermoment hadden, Wieske komt ook en Amanda, Marvin en Kasia sluiten ook meteen aan. Vanmorgen werd de groep nog aangevuld met een last-minute aanmelding van Simone want die was nog niet helemaal wakker na een bezoek aan Hrieps en op het strand sluit ook Evert-Jan nog aan, een leuke groep weer alles bij elkaar. Kasia vind dat we iets aan onze herkenbaarhuid moeten doen want zonder die zwemjassen vallen we van afstand niet genoeg op en kunnen we elkaar niet terugvinden, op de vaste afspreekplek. Een vlaggetje op ons hoofd is haar voorstel. Iets na half twaalf lopen we het water in, hoeveel precies weet niemand want degenen die de tijd klokken op hun horloge zijn het allemaal vergeten en dus starten we pas diep in het water met het tellen van de tijd. Wat dan volgt is ruim twaalf minuten lang gesprekken over belangrijke zaken, bijvoorbeeld dat honden in het water mogen poepen want zeehonden doen dat ook. Zo wordt het concept bruine kwallen geboren. Als Evert-Jan het over poepen in het water heeft merk ik op dat ik een warme bruine kwal langs mijn been voelde gaan, het gesprek heeft een dankbaar onderwerp want als snel komt de discussie over drijvende of zinkende drollen. Het is allemaal wat veel om bij te benen op de zondagochtend maar we redden het net, zelfs Simone met haar Hrieps-gerelateerde-slaaptekort volgt de discussie op de voet. Als er een blauwe kwal voorbij komt zegt Evert-Jan "deze is niet van onze hond, dat zou niet goed zijn". Er volgt nog een hele verhandeling over zeehonden die alleen op zandbanken poepen en daar netjes met een zakje de poep opruimen, we zijn allemaal heel erg gerustgesteld, dat het dus blijkbaar gewoon echte kwallen zijn die tegen ons aan drijven. Na een minuut of twaalf vinden we het mooi geweest, het is een beetje onduidelijk of het de kou is of het gespreksniveau maar we willen eruit. Nog even kopje onder zegt Esther en telt tot drie, tegelijk gaan Inge, Esther, Jean-Pierre en ik kopje onder, "heeft wel iets moois he, dat synchroonzwemmen" zeg ik en we herhalen het ritueel. Vooral Jean-Pierre doet het goed, met een hand zijn bril boven water houdend. "Nu de handstand" roep ik maar het animo is weg, we gaan eruit. Vandaag mag ik de selfie maken en ik strek mijn arm tot het uiterste om iedereen in beeld te krijgen, Jean-Pierre offert zich op en duikt op zijn knieen in het zand om plaats te maken voor de anderen. Na het fotomoment rent Jean-Pierre naar het water om het zand van zijn knieen af te spoelen. Het aankleden geeft wat wrijving tussen Inge en mij want ik heb geen tas meegenomen maar wel mijn kleding in haar tas geslingerd, als ik opmerk dat die tas wel erg rommelig is krijg ik een kwade blik van Inge en geeft Evert-Jan de tip even naar echtscheiding.nl te surfen als ik thuis ben. Het zal wel loslopen denk ik. Thee bij de knuffelmuur gaat het niet worden want het is daar heel druk met de zwemmers van de Zwemmen langs Walcheren, en volgens Inge moet je die dan allemaal knuffelen. Als ik uitleg dat het de knuffelmuur is die je moet knuffelen is het al te laat, het wordt het bankje bij de strandwacht. De thee smaakt prima en het gespreksniveau is nog niet erg gestegen, de focus is nu inmiddels wel verlegd naar de twee strandwachten die op hele grote afstand van elkaar naar ons toe komen lopen (het is natuurlijk ook wel hun huis waar we staan). We denken dat ze ruzie hebben, meer kunnen we er niet van maken. Als ze aankomen worden de vlaggen gehesen, even zijn we bang dat het de rode vlag wordt vanwege de hoge concentratie bruine kwallen.