Prins Hans den eerste

Vandaag is het twaalf juni, het is zo mogelijk nog warmer dan gisteren dus de animo om te gaan zwemmen is hoog voor een doordeweekse dag. Inge gooit een voorstel in de groep voor zeven uur 's avonds. Jean-Pierre denkt niet na en sluit meteen aan, Esther lift mee, ik ook, een paar uur later voegt Kasia zich ook bij dit nog fictieve gezelschap. Janine gaat het niet halen en Hans sluit ondertussen aan met een bijzondere eis, hij is vlak bij het windorgel, of we die kant opkomen, Wieske vindt dat een prachtidee want minder ver. Om te voorkomen dat lastminute aanhangers alleen bij Pier 7 staan te wachten besluit de rest om het op Pier 7 te houden en dan naar Hans en Wieske (het lijkt wel een sprookje) te lopen. Terwijl Esther, Inge, Jean-Pierre, Kasia, onaangemelde zwemmer Wouter en ik richting Hans lopen zeg ik dat het wel erg apart is dat wij met z'n zessen het hele badstrand moeten oversteken omdat Hans (in z'n eentje) al aan de andere kant is. Ik doop hem per direct Prins Hans. Als ik Prins Hans confronteer met zijn nieuwe titel en uitleg waar die vandaan komt antwoord hij rustig "dat gebeurt mij altijd, als ik op het podium sta komt ook iedereen naar me toe". De verklaring is echter beter want Jip had een voetbaltraining dus Hans was daar om hem te brengen en te halen. Na deze wandeling (b)lijkt ook het water nog eens veel kouder te zijn dan voor Pier 7, nog een ongeldige reden om te klagen. Het is grappig om te zien dat we met z'n allen dat zwemmen in koud water zo prettig vinden en altijd klagen dat het te koud is, zelfs met zeventien graden. Het is natuurlijk ook ver buiten onze comfortzone om op een andere plek te zwemmen dus de eerste kwal die gesignaleerd wordt is een nieuwe reden om deze zwemplek te diskwalificeren en Hans nog meer schuldgevoel aan (proberen) te praten. Hans ondergaat onze tirades met het geduld van een ware prins, onverstoord vraagt hij wat het metalen voorwerp op het einde van het paalhoofd is. Jean-Pierre zegt "een radarreflector", "wat doet zo'n ding" vraagt Hans, "die reflecteerd de radar" is mijn antwoord. Dit gesprek mond uit in een retorisch vraag en antwoord spel waar de een vraagt wat een radiozender doet en de ander antwoort "die zendt radio", oh en ... tot het moment dat ik vraag "wat doet een paalhoofd?". Ondertussen neemt het aantwal kwalletjes gestaag toe en we hebben ontdekt wat een kwallendetector doet, die gilt en springt op, dan weet de rest van de groep dat er een kwal aankomt. Het dobberen begint echter panische vormen aan te nemen als Inge ineens iets over haar voet voelt lopen, nu wordt iedereen wat ongemakkelijk, scholen van kwallen en dan ook nog een optocht van krabben over de bodem. We doen ons best een legitieme reden te vinden om het water te verlaten en praten uiteindelijk de temperatuur naar beneden tot vijftien graden, tijd!!