Voor spek en bonen

Het is zaterdagavond als Silvia 10:30 in de groep gooit, Inge zegt tegen mij "we zouden morgen naar Brabant gaan" en ik antwoord "dan gaan we wat later", Inge meldt ons aan, Lars kan niet, Wieske sluit ook aan en de volgende ochtend meldt Hans zichzelf en Kim aan, Evert-Jan volgt niet veel later, een leuke club dus. Zo gebeurt het dat we op zondag vijftien oktober aan een wat serieuzere duik beginnen. Serieus in termen van buitentemperatuur want qua water is het nog steeds behelpen. De lucht is tien graden en er staat een flinke wind die de gevoelstemperatuur onderuit haalt, het water is echter zeventien graden dus beter erin dan ernaast. Zwemmen langs Walcheren is ook bezig met hun zondagsduik, het is een enorme groep die bij het water staat. Zij gaan wel echt zwemmen, in een professionele outfit met wetsuits, badmutsen, schoenen en drijvers, en leggen ook serieuze afstanden af. Wij doen vandaag voor spek en bonen mee lijkt het wel. We gaan vol goede moed het water in en geraken zonder al te veel problemen door, maar net op het moment dat wij tot onze schouders in het water staan, vertrekt de zwemgroep, ze moeten aan de andere kant van ons zijn dus al snel zijn we helemaal omgeven door zwemmers in professionele outfit, het lijkt wel een soort van invasie. Gelukkig hebben ze geen kwade bedoelingen en worden we slechts gepasseerd. Alleen Paul blijft bij ons hangen, hij vraagt aan Inge waar Danielle is. Inge zegt met vakantie dan wil hij ook meteen weten waar naartoe en hoelang en nog wat achtergrond info. Het heeft wat van een kruisverhoor maar het is net als met de invasie van zojuist een onschuldige actie. Paul blijft wat kletsen en zwemt even later weer door. Kim komt ondertussen tot de ontdekking dat je tenen koud worden als je ze boven water steekt, het is een onnozel feitje maar Inge en ik proberen het zelf ook meteen en ja, dat is inderdaad koud. Evert-Jan roept na een poosje dat het vast opkomend water is en dat we al bijna voor de gevangentoren drijven. We zijn inderdaad een behoorlijk eindje afgedreven. Af en toe krijgen we een middelhoge golf te verwerken maar verder is het een kalm gebeuren. Na een minuut of vijftien gaan we eruit, daar komt meteen die kou weer, de wind snijdt, het is behoorlijk koud, we zijn natuurlijk ook nog niets gewend. Tijd voor de selfie, altijd een hilarisch momentje waar er altijd wel iemand buiten beeld staat maar vandaag is hij perfect, iedereen lacht en Evert-Jan zelfs zo hard dat hij zijn ogen hard dichtknijpt. Dan het aankleden, het systeem zit er bij de meesten nog niet in, Hans en Kim zijn zo klaar maar de rest heeft wat meer tijd nodig. Op een gegeven moment waait de tas van Wieske weg, Wieske kan niets doen want die staat net met een been in haar broek, ik zet mijn voet op de tas maar kan verder ook niets ddoen want... ik sta met een been in mijn broek. Hans zegt "wat heb je een leuke goede tas" waarop ik mopperend antwoord "je zou ook kunnen helpen". Gelukkig neemt hij de tas snel van me over en kan ik verder met aankleden. Als we allemaal klaar zijn en op de boulevard lopen, roept Evert-Jan "let op, Harry!" waarop ik antwoord dat ik de fietser gezien had en Hans de boel meteen glad trekt door te zeggen dat Evert-Jan "let op Harry" tegen de fietser riep. Tot het moment dat we onderaan de Leeuwentrap bij onze fietsen aankomen worden er verschillende varianten van "let op, Harry" en "let op Harry" ingezet.