Doof van de kou

Zaterdag dertig december. Het voorstel voor een duik kwam uit een verrassende hoek. Wouter is er vannacht door Hans ingeluisd. Op de vraag van Hans of Wouter mee ging zwemmen, antwoorde Wouter "als het niet te vroeg is", Hans pakte meteen door en zei "gooi maar een voorstel in de app". Wouter liep met open ogen in de val, stelde één uur in de middag voor en gaf daardoor een soort van commitment af. Kim stelde het tijdstip bij naar half twee, Inge sloot aan, en Hans ging stilzwijgend akkoord. Voor Wouter was de val dichtgeslagen, hij moest nu wel meegaan.

Op de boulevard sloot ook Evert-Jan onaangekondigd als een soort verstekeling aan, die was vast nieuwsgierig hoe dit tot stand kwam.

Op het strand mijden we de plek waar Kim een traumatische ervaring met een hondendrol had en lopen richting de zee. Hans en Inge zijn in gesprek en lopen bijna met kleren en al het water in, de rest gooit de tassen op een veiliger plek in het zand en we wachten op de reactie. Zonder veel ophef draaien ze om en voegen zich bij ons.

Niet veel later lopen we richting de zee waar Hans al bezig is met zijn thermometer de waterconditie te controleren, "negen graden nog wat". We geloven er niets van en vragen of dat ding wel geijkt is. Het voelt toch veel kouder en voor Wouter is het helemaal een shock, zijn eerste duik sinds de zomer.

Wouter krijgt van alle kanten advies en volgt niets op, na het zoveelste advies mompelt hij "mijn oren zitten dicht van de kou, ik hoor niets van wat jullie zeggen". Hij slaat zich erdoor en gaat net als iedereen, behalve Inge, na zeven minuten kopje onder en loopt mee het water uit.

De selfie lukt na wat dollen aardig goed, dan afdrogen, aankleden en thee. We krijgen bezoek van een hond, hij poept niet en het is een bekende van Evert-Jan die overigens de namen van alle honden op het strand lijkt te kennen.