Nu nog fietsen

Vierentwintig december, het is vier uur, eindelijk weer een duik. Het is een duik met uitdagingen, het is buiten elfeneenhalve graad - dat kunnen we aan, er is geen zon -ook geen ramp, het water is achteneenhalve graad - we hebben voor h̶e̶t̶e̶r̶e̶ koudere vuren gestaan, nee het is de wind. De wind waait er tierig op los met een kracht van acht op de schaal van Beaufort. Er waren vandaag zwemburen met gewoon goed werkende hersenen die afhaakten maar bij Esther, Inge, Janine, Jean-Pierre en mij komt het niet echt door hoe onnozel deze actie is, gelukkig maar want het is fantastisch!

Inge en ik krijgen al een licht voorproefje van het element wind als we naar de Leeuwentrap fietsen, Janine klimt met ons mee naar boven, handen aan de leuning.

Eenmaal boven moeten we door het tochtgat de boulevard op lopen. Jean-Pierre en Esther staan al te wachten en zien het schouwspel aan waar we ons hele gewicht in de strijd moeten gooien om met onze anti-aerodynamische jassen tegen de wind in te lopen. Halverwege rust ik even uit en hang mezelf in de wind.

Op het moment dat we dit doorstaan hebben zeg ik tegen Jean-Pierre en Esther "levensgevaarlijk dat zwemmen met zo'n storm, maar gelukkig hebben we het gehaald".

De volgende uitdaging staat voor de deur, of beter gezegd onderaan de trap. De wind heeft het strand omgetoverd in een megascrubmachine, het zand straalt bijna door onze jassen heen. We zoeken de meest beschutte plek en trekken onze kleren uit, die we vervolgens goed moeten borgen tegen wegwaaien.

Dan de zee, de hele hoge golven van vanmorgen zijn wat afgezwakt maar nog steeds ziet het eruit als een pretpark, dus als we het scrubben doorstaan hebben duiken we erin. Voor Inge en mij was het lang geleden maar het is meteen vertrouwd. Terwijl iedereen zich staande probeert te houden in de sterke stroming en het klappen van de golven en de diepe kuilen die de woeste zee vandaag heeft gegraven probeert te ontwijken, schiet Jean-Pierre een aantal fantastische foto's.

We houden het vandaag geen acht minuten vol maar dat geeft niet want niemand weet op dat moment de watertemperatuur nog, goed excuus.

Na ongeveer zeven minuten en een aantal brainfreezes van de overslaande golven staan we weer met onze zeebenen op het strand.

De beproeving gaat door want de wind lijkt wel aangezwengeld, we belanden in een lichte zandstorm. Snel naar ons min of meer beschutte plekje, ook daar komt het zand, we zullen het moeten doorstaan.

We kleden ons snel aan (niet iedereen even snel) want de jassen geven een goede bescherming en er is glühport!

Iedereen is het erover eens dat we de glühport niet op het strand moeten nuttigen want dan wordt het wel heel erg zanderig, Port Zeezande of zoiets.

Na een dappere tocht over de boulevard zoeken we de luwte aan de achterzijde van de boulevard, geen wind!

De glühport is heerlijk en we concluderen dat niemand het koud heeft (of dat voor of na de port was weet ik niet meer).

Dan is het tijd om naar huis te gaan, bovenaan de Leeuwentrap, het meest riskante moment van deze expeditie, krijgen Janine en Inge de slappe lach vanwege de achterlijk harde wind en de vat die deze op ons heeft nu we die windschermen aanhebben. We helpen elkaar van de ene naar de andere trap en eenmaal in de beschutting van de dijk zelf kunnen we weer veilig afdalen. Nu nog fietsen!