Zonder bril op de selfie

Maandag elf december, na een druk weekend en een volle werkdag is het dan eindelijk zover Hans, Inge, aspirant lid Regine en ik wagen het erop. Half acht slaat de klok als we elkaar op de boulevard treffen. Het is laag water dus een eind lopen over het strand maar dat levert voor ons geen enkel probleem op want Hans heeft heel trots een fietslampje vast waarmee hij het strand verlicht.

Aan het eind van de dag had ik het behoorlijk koud dus totaal geen zin in een duik, ook al was het meer dan een week geleden. als ik echter het koude water voel geef ik me er snel aan over en het voelt weer vertrouwd koud.

Inge zegt "mijn ellebogen worden zo koud" en ik antwoord "maar dat is dan ook het enige".

We kletsen wat en de tijd vliegt voorbij, ik kijk op mijn horloge en zeg "zes minuten", iedereen is verbaasd, zo lang al. Ongeveer een minuut later kijk ik weer op mij horloge, "zes minuten" zeg ik zonder blikken of blozen. Zelf heb ik het niet in de gaten maar dat had ik nog geen minuut eerder ook al gezegd. Mijn onderkoelde hersenen hebben de vorige melding geruisloos overgezet in een herinnering waar het vijf minuten was.

Een minuut later gaan Hans en ik kopje onder en gaan we met z'n vieren het water uit. De lucht van bijna tien graden is een zachte deken vergeleken met de koude wind van vorige week.

Onze slippers vinden we feilloos terug want daar had Hans zijn trotse bezit, de fietslamp bij gelegd. Dan volgt de selfie, in èèn keer goed, Inge staat er wat wazig op maar dat komt omdat ze haar bril niet op heeft.

Afdrogen, aankleden en op het gemakje weer naar huis.

Onderweg naar de trap wordt het duidelijk, we hebben er een nieuwe zwembuur bij, Regine is ook besmet.