Lekker water joh

Het is zaterdag dertien april en het belooft mooi weer te worden, Inge, ik en later blijkt ook Esther hebben een mooie start met een duurloop van de loopgroep. We vertrekken om half negen, om vijftien kilometer later bij de Kanovijver weer aan te komen. Inge heeft in al haar optimisme voorgesteld om daarna om half elf een duik te nemen, Esther en ik nemen dit met fronsende wenkbrouwen aan, "dat gaan we nooi halen" zegt Esther. Uiteindelijk is het dan toch verzet naar elf uur. Hans en Kim kunnen dan niet meer dus gaan al eerder maar de Zeemeerminnen sluiten aan. We zijn nu dus met Anita, Edith, Esther, Inge, Marjan, Marie-Louise en ik. Als we het strand oplopen praat Marie-Louise honderduit over de duik van gisteren, het was zo gezellig met Inge, Marjan en een fles rosé, daarna zijn Marjan en Marie-Louise nog de kroeg in gegaan en hebben uitgebruid gedineerd bij Foppe, het gaat maar door... Niet heel veel later, stappen we het water in. Het contrast met de buitentemperatuur is groot dus het water voelt koud maar als ik er eenmaal in ben roep ik "lekker water joh", wat wordt opgevangen door Jean-Pierre die vanaf zijn balkon wat foto's van ons maakt. Marie-Louise roept "gisteren was het warmer" en even later "er was ook een walvis", ik beklaag me dat het allemaal wat ongeloofwaardig klinkt, ik ben er een keer niet bij en dan is er ineens rosé, warm water, walvissen, luxe diners, ... Het kan niet op en na veel woorden over het weer kan ik mijn conclusie wel trekken en zeg dat ik het onverantwoord vind om na een fles rosé per persoon te gaan zwemmen in koud water en dat het wel verklaart waarom het water zo warm was en er ineens walvissen op het badstrand gespot worden. Marie-Louise werpt nog tegen dat de rosé na het zwemmen was maar het kwaad is geschied, het scenario ligt vast. Even later drift er een takje in het water waar Marie-Louse de peroscoop van een duikboot in ziet en zegt dat de Russen ons bespioneren, de rosé heeft duidelijk haar systeem nog niet verlaten, dan voelt Anita onder water ineens een rus aan haar been, dit wordt serieus. Het blijkt inderdaad lekker-water-joh te zijn want we vergeten totaal om eruit te gaan en doen dit pas na elf minuten. We moeten heel ver terug lopen want het is laag water en de zeemeerminnen staan graag met hun voetjes in het losse zand. We sluiten het geheel natuurlijk af met een selfie en die wordt door Edith genomen. Ze waarschuwt ons dat het na indrukken van de knop nog vijf seconden duurt dus zodoende komen we met pijn in onze kaken en met een uitgezakte glimlach op de foto.