Lange tenen en sneeuwballen

Zondag negentien januari, we hebben de smaak te pakken. Vandaag zijn we weer met een gezellige club, Amanda, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Kasia, Kim, Wieske en ik. De voorspelde temperatuur van min één is het uitgebleven, het is nul graden dus het vriest niet eens. De wind is ook wat minder dus eigenlijk een mooie stranddag.

Op de boulevard wachten we tot we compleet zijn, de Zwemburen komen van alle kanten, dan kiezen we een plek dicht bij het water en kleden ons uit. Zoals wel vaker gebeurt ben ik als laatste klaar en Jean-Pierre loopt al bijna het water in, dat kan ik natuurlijk niet zomaar laten gebeuren dus ik ren naar de waterlijn en raak het water net een paar seconden later dan Jean-Pierre. Ik ren door en ben binnen mum van tijd tot mijn schouders onder water. Amanda is ook redelijk snel dus wanneer de anderen arriveren zeg ik dat wij er al weer uitkunnen.

Hans wil een selfie nemen maar staat zelf midden in de groep dus dat vraagt nog wat compositie werk. Ik zeg dat het niet zo koud is als gisteren (waarschijnlijk omdat ik net gerend heb) en wordt meteen weggezet als opschepper. Hans vraagt hoe lang we er in zitten en Inge, ik en Jean-Pierre noemen alledrie een andere tijd, respectievelijk in oplopende volgorde. Jean-Pierre zegt "de tijd start als mijn tenen het water raken", "je hebt dus gewoon hele lange tenen" antwoord Hans.

Dan komt het gesprek op het feit dat Jean-Pierre op zijn balkon tijdens het ramen wassen onze gesprekken in het water gewoon kan volgen, ik vraag of hij zijn ramen soms zeemt met een richtmicrofoon.

Esther wil er als eerste uit en de galantheid van Evert-Jan maakt dat hij zich uit solidariteit bij Esther aansluit, dat heeft vast helemaal niets met water van iets meer dan vijf graden te maken. Amanda besluit ook solidair te zijn en de rest blijft solidair bij de rest.

Na zes minuten verlaten mijn tenen het water. "Slippers niet vergeten" zeg ik, en terwijl Kim haar voeten in haar schoeisel steekt zegt ze, "ik heb eigenlijk geen slippers", ik kijk en vraag "hoe noem je die dan, zeer laag uitgesneden kaplaarzen?", Kim kijkt nadenkend en Hans zegt "het zijn badslippers, dat zijn toch ook gewoon slippers?", "eh ja maar ik zocht naar het woord".

Het aankleden komt ook met de nodige hilariteit, probeer het zelf maar eens met ijskoude vingers. Als Inge een opmerking maakt over koude handen zegt Evert-Jan "gisteren drie keer de bal van de hond gegooid en toen deden mijn handen ook flink pijn", "ik ben wel benieuwd hoe jij gooit dan" zeg ik maar voor er een helder antwoord komt heeft Kim al een opmerking over de onderbroek van Evert-Jan gemaakt, dit komt haar op een spervuur van vragen te staan, allen in de trant van "waar kijk jij allemaal naar".

Jean-Pierre hangt nog in het vorige verhaal en vraagt of Evert-Jan gisteren sneeuwballen had, waarop Hans antwoord dat is wel een graadje erger dan wintertenen.

Als de laatste ijsballen en wintertenen zijn ingepakt gaat ieder weer zijn of haar eigen weg om na deze koude start rest van de de zondag te beleven.