Discipline wordt serotonine, endorphine, ...

Vrijdag eenentwintig januari was weer zo'n dag dat de zon je in afwachting laat of hij tevoorschijn komt. De ochtendsessie, ja er zijn er twee. was om negen uur. Hans, Kim en ik op de fiets en achter de boulevard stonden Céline, Matthijs en de kids al onderaan de trap. Op de boulevard gebeurde iets grappigs, een bekende van Hans zegt erg onder de indruk te zijn van onze actie. Ze zegt zelf koud af te douchen maar het zeewater een stap te ver vind. Haar metgezel vind het ook nogal wat maar het lokt wel op een of andere manier. Na een kort praatje blijkt Anna, zo heet ze, wel actief te zwemmen tot ver in het najaar maar het dan te koud vindt worden. Een korte duik klinkt dan beter. We nodigen haar uit en spontaan hebben we er een zwembuur bij, niet meteen natuurlijk maar in de app en een volgende keer mee in het water.

Het is een graad of vier en nagenoeg windstil met een nog steeds vechtende zon. We moeten afwijken van onze "vaste plek" want het strand wordt opgespoten en winterzwemmen in drijfzand is net niet wat we zoeken.

We zijn relatief dicht bij de zee en zover van de bebouwing dat de zon ons het eerste raakt, we besluiten hierop te wachten en ja dat wordt beloond. In de zon lopen we naar de zee, tijd om te zwemmen.

Na zo'n drieënhalve minuut voelt het weer alsof ik, met uitzondering van handen en voeten dit uren kan volhouden. Het is nu echt lekker. Na vijf minuten zoeken de eersten de "warme" buitenlucht op Hans en ik houden het nog een anderhalve minuut vol en net als we eruit willen gaan komt Matthijs er terug in, die was namelijk maar heel kort in het water gebleven omdat hij zijn zoontje even moest helpen. We besluiten dat nog 5 minuten in het water een slecht plan is en gaan eruit.

Na het afdrogen trekken Hans, Matthijs en ik nog een sprintje over het strand, mensen zijn nu echt overtuigd dat het niet goed met ons gaat.

En dan nu nog even kort over het effect:
Mijn winters worden getekend door het feit dat ik het vrijwel altijd koud heb, nu is de periode van twee weken te kort om echt uitspraken op te baseren maar het lijkt alsof dit wat afgenomen is.
Een ander effect waar ik bijna van overtuigd ben is dat mijn humeur zeer positief beïnvloed wordt, geen idee waardoor het komt vast door iets in je bloed dat eindigd op ...ine en niet via een naald toegediend wordt maar zoveel weet ik er ook (nog) niet van.




Reacties

  1. Hans30 januari 2022 om 16:14

    Zo mooi geschreven en zeker ook om terug te lezen wat we allemaal meemaken als 'De Zwemburen"!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

K-Kwal

Afbeelding
Zondag vijf november, de Zwemburen spreken af om half twaalf, de splintergroepering de Zeemeerminnen houden het eerst nog bij tien uur maar valt uiteen in nog meer splinters dus sluit deels bij ons aan. We hebben een respectabele groep bij elkaar Hans, Kim, Remona met dochter, Evert-Jan, Jean-Pierre, Inge, Janine, Simone, Emiel, Marie-Louise, Amanda, Wieske, Kasia, Esther en ik. Het water lonkt, er staat wat wind en er zijn leuke golven. Omkleden doen we bij de muur want de we willen niet uit het water komen en ontdekken dat de wind andere plannen had met onze kleren dan wij zelf. Jean-Pierre en Hans zijn ongeduldig en lopen al naar het water, gevolgd door Wieske en dan de rest. Dan blijkt dat de rest er nog niet is want ineens bedenkt iemand dat er nog een berg mensen hadden aangemeld, op dat moment komen Kasia en Amanda aanlopen, we wachten tot ze klaar zijn en degenen bij het water doen dat ook, die staan al lekker op temperatuur te komen in de volle wind. Het gaat gelukkig vrij sn
Meer lezen

Eerste lentedag

Afbeelding
Donderdag vijftien februari, om vier uur gaan we er weer voor. Het is voor mij door ziekte en carnaval twee weken geleden dat ik gezwommen heb. Voor de anderen, Hans, Kim en Marie-Louise is het een stuk korter geleden. Het is een zonnige dag die door het KNMI als de eerste lentedag bestempeld wordt. Op de fiets zeg ik tegen Inge dat ik best op slippers had kunnen gaan en als we Hans en Kim oppikken zie ik dat Hans die daad bij mijn woord voegt. Kim is in burger, geen rare Teletubbiejas dus totaal onherkenbaar als Zwembuur. We zien haar bijna over het hoofd. Na de gebruikelijke discussie over omkleedplek, kleden we ons uit en lopen we richting het water. Plots horen we een stem, het blijkt Remona te zijn die thuis op de bank zat, naar buiten keek en dacht, ik kan ook nog wel even gaan. Cameraman Hans is als eerste in het water en kiest als regisseur, cameraman en producer een strategische plek om de filmbeelden te schieten. We zullen hem een drijvende regisseursstoel geven voor zijn ver
Meer lezen

Flessenpost

Afbeelding
Zondag drie december, wat een opkomst zo om half elf. Anita, Emiel, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Simone, Wieske en ik trotseren de koude wind, windkracht vijf bij twee graden , een voorspelde gevoelstemperatuur van min vijf graden. Ik heb me voorbereid, de ski sokken van gisteren waren een stap vooruit, vandaag voeg ik daar twee Doppers met warm water aan toe die tijdens het zwemmen mijn sokken en laarzen op temperatuur moeten houden. Hans laat op de fiets vol trots zijn nieuwe aanwinst zien, een temperatuurmeter, geschikt voor een aquarium dus goed genoeg om de zeewatertemperatuur te meten. Op het zeer winderige strand is een viswedstrijd bezig dus we moeten uitwijken naar een alternatieve plek. Hans rent al vrij snel in zijn zwembroek naar het water, terwijl de rest nog aan het uitkleden is, het blijkt dat hij alvast een metinkje gaat doen. Zeven komma èèn roept hij als hij terug komt, in zijn hand houdt hij een fles vast, "flessenpost"
Meer lezen