Gevoelstemperatuur

Drie februari, het is 17.00 als we met een sterk uitgedund groepje het strand op lopen. Werk, quarantaine en andere redenen weerhouden de overige Zwemburen ervan het water in te gaan.
Het is behoorlijk koud, althans zo voelt het want een buitentemperatuur van 7.3 graden is niet echt een februari eigenschap en ook zeker niet de laagste temperatuur die we getrotseerd hebben. Overigens zegt buienradar ook dat de gevoelstemperatuur maar 4.2 graden is dus we zitten er niet ver naast. Zelfs het water is mild, een dikke 6.3 graden aan de warme kant vergeleken met de afgelopen weken.
Ondanks de "hoge" temperaturen voelt het ijskoud en ook het water lokt niet maar we zetten door. Eenmaal in het water is het dan eigenlijk ook weer goed vol te houden maar we missen de actie van de golven. Evert-Jan, Hans en ik houden het na acht minuten voor gezien en gaan eruit. Dan wacht de zwemponcho op me, de groepsdruk heeft zijn werk gedaan en ik heb er ook één aangeschaft. Wat een verademing, je gooit dat ding over je hoofd, dit vraagt blijkbaar wel wat behendigheid, en je bent droog. Dat is natuurlijk niet helemaal hoe het werkt maar praktisch is het wel. Eenmaal in je poncho voel je jezelf de koning te rijk, het is warm, het droogt automatisch af en het is een soort van kleedkamer. Als je half aangekleed bent doe je met pijn in je hart de poncho weer uit om de rest van je kleding aan te kunnen trekken. Volgens Hans is een poncho en slippers alles wat je nodig hebt om thuis te komen maar dan moet je wel je voeten bewegen tijdens het naar huis lopen, anders koelen die nog verder af. Daarna volgt een hele verhandeling over lopen zonder je voeten te bewegen, waarbij we zoveel hersencapaciteit gebruiken dat de rest van ons lichaam bijna onderkoeld raakt. Wijselijk besluiten we de thee voor thuis te bewaren.

Reacties

Populaire posts van deze blog

K-Kwal

Eerste lentedag

Flessenpost