Stilte voor de storm

Het is achttien februari, we besluiten om twaalf uur te gaan kijken op de boulevard en als we het veilig achten nog snel een duik te nemen voordat Eunice over het water en land raast.

Samen met Hans en Kim fiets ik naar de Leeuwentrap om te beginnen met het gevaarlijkste onderdeel van deze duik, het via de Leeuwentrap de boulevard opklimmen. We houden ons stevig aan de leuningen vast om niet meteen weer van de steile trap afgeblazen te worden.

Op de boulevard waait het hard maar de zee ziet er begaanbaar uit. We besluiten (als we dat niet al gedaan hadden) de duik te nemen in de stilte voor de storm. Stilte is slechts het contrast want met de huidige wind (windkracht zeven), die velen al als een echte storm zouden bestempelen, kun je niet echt van stilte spreken. De zee is aangenaam wild en we slaan ons door de golven heen met de touwtjes van onze zwembroeken op extra strak. De tijd vliegt en voor we het weten is het tien minuten en verstandig eruit te gaan.

Als we terug lopen worden we half gezandstraald en wachten even tot de wind wat zwakker is.

Koud hebben we het niet gehad. We dachten het gevaarlijkste te hebben gehad met de trap beklimmen, maar eigenlijk komt het nu pas, met de wind in de rug over dezelfde trap.

Veilig belanden we onderaan de trap zonder treden over te slaan. Op de fiets naar huis, ruim op tijd voordat het echte geweld losbarst.