Tussen Dudley en Eunice door

Het is donderdag zeventien februari, gisteren raasde Dudley over ons land morgen volgt Eunice. Vandaag is er een sterke wind maar ik geloof niet dat we het een storm mogen noemen.

Om twaalf uur hebben we afgesproken en hoewel we stevig tegen de wind in lopen lijkt het water niet al te wild.

We kleden ons uit en lopen in de februari zon naar het water. Met z'n drieën vandaag, Kim, Evert-Jan en ik. Dicht bij het water zien we dat de golven toch best serieus zijn. We laten ons er niet door tegenhouden. In het water is het een feest, de ene golf na de ander probeert je naar het strand te duwen en daar bij te ontdoen van badkleding. Dat elastiek van je zwembroek wordt van een dagelijkse duik in zout water niet bepaald sterker maar is vandaag wel van belang. Steeds onze zwembroeken optrekkende, soms zelf helemaal vanaf de enkels laten we ons heen en weer slingeren door de golven. Koud hebben we het niet, er is genoeg actie. We vergeten de tijd en tikken bijna onverwacht de tien minuten aan. Nog een echte hoge golf en nog één en dan gaan we er na elf minuten uit.

De zon is warm en zelfs het zand voelt warm aan, dat laatste kan ook met de temperatuur van mijn voeten te maken hebben.

Thee doen we thuis en we kijken uit naar morgen in de hoop dat Eunice niet zo heftig is dat we daardoor niet kunnen zwemmen.