Een niet hongerige zeehond

Dinsdag 29 maart, de middag duik is in het water gevallen dus gaan we 's avonds, om vijf uur. Als Hans, Kim en ik onze fietsen wegzetten onderaan de leeuwentrap komt Céline aanfietsen, Just-in-time, ze had geen tijd gehad om te appen dat ze ook meeging dus hoopte dat ze nog niet te laat was. Poging geslaagd zou ik zeggen. Op de boulevard zit Evert-Jan al te wachten en gezamelijk lopen we het strand op, de zon doet een dappere poging ons door de grijze lucht te verwarmen. Als we het water inlopen gaat het gesprek over het horloge van Hans dat eigenlijk alleen om Kim haar pols past (dus kennelijk toch niet zoals ik eerder zei voor Kim gekocht). Kim heeft dus het horloge aan over een andere, ik weet het ook niet meer maar het gaat in ieder geval weer even over tijd. Het water is weer zo vlak als een spiegel en we geven ons er aan over, op een gegeven moment zien we een zeehond op nog geen dertig meter bij ons vandaan. Als hij onder duikt beginnen we het melodietje van Jaws te neuriën want deze situatie begint toch wel erg vergelijkbaar te worden met het filmscenario. We vrezen dat er vandaag 1 iemand achter gaat blijven in het water, omdat hij of zij verslonden gaat worden en als de zeehond weer boven komt weer op zo'n dertig meter maar nu aan mijn kant van de groep, zegt Hans "Jammer, geen blog vandaag". Alsof ze die zelf niet kunnen schrijven. Steeds duikt de zeehond onder om iedere keer een stukje verder van ons vandaan boven te komen, kennelijk heeft hij geen honger dus gelukkig toch een blog.