Korte broeken en winterjassen

Zaterdag zesentwintig maart, Hans en ik zijn met z'n tweeën. Het is weer een prachtig zonnige dag en om kwart voor twaalf al lekker op temperatuur, veertien graden en het water is zelfs ruim achteneenhalve graad.

Het is druk op het strand, iedereen pakt die bijna zomerse dagen met beide handen vast, chillen, voetballen of zoals wij zwemmen.

We parkeren onze spullen op ruime afstand van de waterlijn (lessons learned) en stappen zonder angst voor kou het water in, hoe kan het ook anders.

Als we in het water liggen zien we mensen in korte broek en T-shirt op het strand en een vrouw in winterlaarzen, lange broek, winterjas en een sjaal langs het water lopen. Mooi om te die tegenstellingen te zien in deze tijd van het jaar. We grappen wat dat de vrouw met sjalom thuis is weggegaan.

De tijdregistratie is niet scherp vandaag, want na een minuut of zes zeg ik dat we er tien minuten inzitten, Hans is zo verbaasd dat hij bijna verdrinkt, gelukkig kan ik het op tijd corrigeren. Na een echte tien minuten lopen we het water uit.

Deze keer heb ik met mijn horloge mijn hartslag gemeten en zag in het water een rustige hartslag die pas opliep toen we uit het water waren. Interessant om te zien, "loopt het nog op?" vraagt Hans en ik antwoord dat ik net de 180 slagen per minuut aantik en weer even later 250. We concluderen dat het zwemmen totaal ongevaarlijk is maar je moet wel in het water blijven.

Voordat een oplettende lezer besluit een ambulance te sturen, hoger dan 110 is het niet geweest.