Poseren met je ogen dicht

Woensdag zes april, om kwart voor vijf zit ik in de auto, mooi op tijd om rond half zeven in de zee te liggen. Hans, Kim en Simone gaan ook. Ongeveer een kilometer van mijn vertrek punt, op de oprit van de snelweg sta ik ramvast. Alle matrixborden op vijftig, alle snelheidsmeters op nul. Vier rijen breed en geen beweging. De klok tikt, het angstzweet breekt me uit want zo'n vijftien minuten later sta ik nog op exact dezelfde plek, de duik dreigt in het water te vallen. Dan na ruim twintig minuten beweegt er iets, ik durf het niet te hopen, gelukkig we kunnen weer. De tijd is krap en als ik bij Roosendaal weer vastloop ben ik genoodzaakt een vertraging te melden, ik wacht nog even en uiteindelijk kom ik slechts vijf minuten later thuis aan. Ik bel Hans met het verzoek om met Kim vijf minuten langer te wachten en de anderen, blijkbaar alleen Simone, te informeren via de app. Thuis is het rennen, vliegen en fietsen. Als ik bij Hans en Kim voor de deur sta begint het zacht te regenen en later als we op de fiets zitten minder zacht. Hans zegt "we kunnen nog met de bus", ik zeg goed idee maar als ik merk dat Hans in staat is om te keren terwijl we al halverwege zijn zeg ik "laten we nu maar doorfietsen".

Op de boulevard komen we tot de conclusie dat het weer stevig waait, het regent en er zijn flinke golven, het lijkt wel een paradijs.

We twijfelen tussen droog onder de trap of uit de wind achter het scherm, de laatste optie wint en het gaat spontaan zachter regenen.

Als we onze kleren uittrekken voelt de regen toch wel koud dus rennen we naar het water. De golven zijn leuk en als kinderen zo blij genieten we met volle teugen. Simone wordt nog even gestriemd door een kwal maar verder komen we er zonder kleerscheuren (zelfs niet in de badkleding die door de golven zwaar op de proef wordt gesteld) weer uit. Hans was al iets eerder en komt ons met zijn telefoon tegemoet rennen, we wachten geduldig voor de selfie. Thuis blijkt dat iedere dag een selfie ook weleens een slechte foto op kan leveren, ik ga er maar vanuit dat ik slaap had.

Opvallend vandaag zijn mijn blauwe knieën en schouders, ik ga eens uitzoeken hoe dat werkt.

Tijdens het aankleden blikt dat Simone het houdt bij een zwemponcho en kaplaarzen, het is een interessante outfit. Ze is met de auto, dat blijkt en dat is helemaal geen slecht plan met dit weer. Kim heeft mooi gebruik gemaakt van het windscherm om haar bikini te laten drogen, klein detail is dat mijn tas en Hans zijn jas nu precies in de drup liggen.

We lopen naar de fietsen en Simone naar de auto. Onderweg naar huis hebben we wind mee dus het gaat als een speer. Als ik langs het tankstation kom zie ik Simone staan tanken in haar zwemponcho en kaplaarzen, als je dan toch met de auto gaat dan meteen ook tanken in stijl.