Hulplijnen paraat

Vrijdag drieëntwintig september, Annemie, Hans en ik spreken af om rond half elf te gaan zwemmen. Rond een uur of tien meldt Hans zich af want hij gaat het niet halen, even later staan we toch met z'n drieen op het strand echter is Lars erbij in plaats van Hans. Als ik aan Lars heb aangegeven dat Hans verhinderd is antwoord hij met de vraag of Hans misschien een spoedoptreden had. We lopen naar de de zee en kleden daar uit of om want hoewel Lars en ik al voorbereid zijn met onze zwembroeken moeten we nog even in de koude wind op Annemie wachten die haar badpak nog moet aantrekken. Als we richting de zee lopen komt er een loodsboot aanvaren. Lars, zelf loods, zegt "die heb ik geregeld om me eruit te vissen als het misgaat". Nog geen tien seconden later zien we in de verte een helicopter laag over het water vliegen en ik zeg tegen Lars dat ik zijn voorbereiding wel heel overdreven vind. De temperatuur van het water valt Lars een beetje tegen, ook Annemie is min of meer onaangenaam verrast maar als we er eenmaal door zijn blijkt het eigenlijk helemaal niet koud te zijn. Dobberend proberen we de kwallen te ontwijken maar dat blijkt erg lastig want er zijn vandaag helemaal geen kwallen. Langzaam worden we met de stroom van het inkomende tij meegevoerd, als Annemie er tegenop gaat zwemmen zeg ik dat het niet nodig is, je blijft uiteindelijk vanzelf tegen het paalhoofd hangen. Je moet dan wel wat oppervlakkige huidschade op de koop toe nemen. Na een minuut of veertien verlaten we het water. We drogen ons af en hoewel het begin koud was denk ik dat ook Lars een volgende keer meegaat. Als we eenmaal aangekleed zijn kom ik erachter dat we geen selfie hebben gemaakt, dat krijg je ervan als Hans een spoedoptreden heeft. We nemen alsnog een foto maar het bewijs van zwemmen is wel wat vervlogen.