Sokken van zand

Zondagmiddag 18 september, rond een uur of een spreken Hans, Simone en ik af bij Pier7. Vijf minuten eerder pik ik Hans op voor zijn huis, beiden zijn we al in zwembroek want ja, echt koud is het nog niet. Op de boulevard zijn we "net" iets eerder dan Simone die na vijf minuten hijgend aan komt lopen, die heeft alvast een workout op de Leeuwentrap gedaan om nog net een halve minuut op de vertraging in te lopen. Even later dobberen we in het water, er is flink wat stroming dus we drijven continue af richting Michieltje, dat laten we natuurlijk niet gebeuren dus het dobberen wordt afgewisseld met wandelen in het water (tegen het inkomende tij in). De golven van gisteren zijn verdwenen en het water lijkt weer wat kouder te zijn geworden, "winter is coming". We laten ons nog niet tegenhouden. In het water breekt plots de zon door, waardoor je meteen een warme straling op je hoofd en schouders voelt, ondanks dat het niet echt koud is, is dat wel heel erg prettig. We dobberen en wandelen zo'n tien minuten en dan zoeken we de zwemponcho's weer op. Als we even later de boulevard op lopen staat er een groepje mensen bovenaan de trap waarvan een van de dames tegen de ander zegt, "ik ga niet het strand op hoor, dan krijg ik zand in mijn schoenen", ik antwoord "ja dat heb ik dus ook" en kijk demonstratief naar mijn blote voeten, in mijn flip-flops, waar een soort sokken van zand omheen zitten.