Asbakken en piramides

Dinsdag achttien oktober, als Edith, Hans, Inge en ik om half zes het strand oplopen, schijnt de zon nog volop. Hans en ik voeren een wedstrijd wiens zonnepanelen vandaag het meeste opleveren, die van mij liggen op het zuiden dus zijn inmiddels ver over de piek heen, die van Hans liggen op het zuidwesten dus zijn nu bezig aan de inhaalslag. Het water is fris maar ondanks dat we er allemaal van overtuigd zijn dt het steeds kouder wordt, blijkt het toch een tiende graad warner te zijn dan gisteren. Het is opkomend en de stroming is sterk maar dat houdt ons niet tegen, dapper houden we ons staande in de getijdestroom. Edith vraagt wie er nu eigenlijk de pottenbakkers waren en geeft aan zelf te kleien. Hans en ik, nooit te beroerd om een flauwe grap te maken reageren min of meer te gelijk met "ik klei ook wel iedere dag" en "ik klei iedere ochtend", met de toevoegingen "een asbak is me nog nooit gelukt" en "de piramides zien er ook nooit heel strak uit". We dobberen nog wat rond en terwijl we het over kwallen hebben springt Edith ineens verschrikt op omdat ze een kwal denkt te voelen, het blijkt loos alarm. Gelukkig komen we geen van allen een echte kwal tegen. Na een minuut of twaalf houden we het weer voor gezien, we lopen het strand op het kiezen een achtergrond voor de selfie, directe zon of zon in de reflectie van de appartementen op de boulevard. Het wordt de eerste optie. Na het nemen van de selfie kijkt Hans nog snel even naar de status van zijn panelen en maakt me bang met de enorme opbrengst, dat wordt nog een fotofinish.