Net weer begonnen

Dinsdag elf oktober, Lars vraagt om kwart over vier wie er mee .gaat zwemmen, het is hoog water. Een half uur later stappen Hans, Lars en ik een zonovergoten strand op.

Het lukt vandaag alles behalve een uitdaging te zijn, het water doodt deze illusie. Het water is fris temeer omdat het boven water zo lekker is.

We krijgen het voor elkaar en eenmaal in het water moeten we af en toe kopje onder omdat anders onze hoofden te warm worden in de brandende zon.

Als er in de verte een schip aan komt varen zegt Lars, daar komen de golven, ik antwoord dat hij gaat oversteken. Dan blijkt dat ik het grootste schip niet gezien had en verwees naar een kleiner schip ver daarachter. Hier red ik me handig uit door te zeggen dat ik mijn bril niet op heb.

Als ik kopje onder en weer boven ga hoor ik een scheepshoorn van het schip in de verte, ter controle vraag ik aan Hans en Lars of we in de vaargeul zitten, weer die bril, ze knikken ontkennend en ik dobber gerust verder.

Lars haakt in met een mooi verhaal over een collega die met een chemicaliëntanker in de problemen kwam en op een zonnige zomerdag het strand opvaarde. Blij dat het schip niemand raakte sloeg de verontrusting opnieuw toe op het moment dat de badgasten zwemmend en met bootjes en luchtbedden rond het schip kwamen dobberen. Het is vast de aanzuigende werking van chemicaliën.

Na een minuut of twaalf gaan we eruit. Op het strand worden we aangesproken door een vrouw die iets eerder dan ons gezwommen heeft, ze zegt dat het nu nog net kan, wij antwoorden in koor "we zijn net weer begonnen".