Plastassen en zwemoren

Zaterdag negenentwintig oktober. Nadat Kim op vrijdagavond aangaf on negen uur met een vriendin te gaan zwemmen hebben Inge en ik onder protest (vanwege het vroege tijdstip) ingestemd. Nu is het zover, Annemie (en Cookie), Inge, Jimke, Kim, Simone en ik lopen het strand op en ik moet zeggen, zo vroeg is het nu ook weer niet.

Even later liggen we in het water terwijl Cookie op onze spullen past, ter voorkoming dat er andere honden tegenaan plassen. Dat laatste is de les van de dag, Jimke die in de Galderse meren zwemt zegt dat men daar in oktober van tassen op kratten overstapt omdat er vanaf dat moment honden het strand op mogen en die plassen tegen je tas aan. Ik denk dat alleen Brabantse honden dat doen, want wij hebben het nog niet meegemaakt.

Het is overigens niet het enige dat we leren, Annemie vertelt ons over surforen, dat is een aandoening waarbij bot of kraakbeen in je oor verdikt door de kou, je gehoorgang smaller wordt en je slechter gaat horen. Simone en ik kijken verschrikt op van al deze nieuwe gevaren.

Dan breekt de zon door en wordt dit vroege zwemmoment zwaar beloond, op hetzelfde moment komt er namelijk een sleepboot aan varen en dat geeft een heel mooi beeld inclusief de warmte van de ochtendzon op onze gezichten.

Kim vraagt na ruim een kwartier hoe lang we er in zitten en Inge roept negen minuten, ze gelooft het niet helemaal en kijkt naar mij, ik kijk op mijn horloge en zeg acht. Kim dacht terecht veel langer.

We wachten nog op de golven van het volgende schip en gaan er dan na zeventien minuten uit. Het is mooi geweest, we nemen een selfie en kleden ons aan, wat wordt afgesloten met Kim die zwaar in gevecht is met haar jas, op de een of andere manier wil het vandaag niet lukken.