Sleutel kwijt

Zondag twee oktober, het is negen voor half drie als ik in de zwemburenapp vraag of er nog iemand gaat zwemmen, zeven minuten later reageert Hans dat het wel snel moet. Om één minuut voor drie duiken we het water in, ik vind het best snel. Hans die eigenlijk vrij was heeft een spoedoptreden bij Panta Rhei, die spoedoptredens bestaan dus echt. Het is mooi weer en in het water genieten we van de zon. Het water is op dat moment zo'n zestieneneenhalve graad, goed te doen maar de afkoeling is duidelijk ingezet. In het water zijn Hans en ik druk aan het bedenken hoe we energie kunnen opwekken als er geen zon is of energie kunnen opslaan als de zon er wel is, het blijft een boeiend thema. Ondertussen schuiven onze tassen in de verte opzij, of zijn wij het die verschuiven? Er zijn geen golven maar de stroming is sterk. Na een poosje dobberen belanden we in de buurt van een andere zwemmer die een stuk verderop in het water was (en is) en zijn wij dus ook verderop. Het blijkt een toerist die kennelijk ook graag de winter door zou zwemmen en jaloers is op ons die in de nabijheid van de zee wonen. Als we er na een kwartiertje zijn uitgegaan, selfie genomen, afgedroogd en aangekleed zijn, lopen we naar de fietsen. Hans is zijn sleutel kwijt, hij zoekt in zijn tas, al zijn zakken, etui van zijn fietsbediening maar helaas, de zoektocht wordt nog eens herhaald maar nog steeds geen sleutel. We lopen de trap terug op, in de hoop onderweg of op het strand meer geluk te hebben. "Hij zit echt niet in je zak?" vraag ik aan Hans en die doet nog een controle rondje, uiteindelijk blijkt hij in het hoekje van de etui te zitten, wat een meevaller. Voldaan fietsen we naar huis.