Ding-dong

Donderdag vierentwintig november, het is half acht als Inge en ik de boulevard op lopen. Er staat veel en stevige wind dus Jean-Pierre en Esther staan te schuilen in een portiek. We kleden ons uit achter het scherm van Pier 7 want anders houden we de spullen nooit bij elkaar.

Als we naar het water lopen, door de koude wind verbazen en beklagen we ons over de enorme afstand die we moeten afleggen, het water is vandaag zo laag dat we vrijwel meteen de vaargeul in stappen.

Er zijn wat golven en Inge is blij dat het daardoor wat minder koud is, ze bedoelt de actie maar wij maken het natuurlijk af met "ja subtropisch zelfs" of "die golven doen pijn zo warm" en "er ligt ineens een tropische vis in mijn nek".

Al met al is het toch gewoon koud want het water duikt vandaag bijna onder de tien graden.

Inge zegt dat het lastig is dat je de golven niet ziet aankomen, ze zouden verlicht moeten zijn, "of gewoon zo'n belletje net als in het zwembad, ding-dong we gaan golven". Zeevonk kan ook nog. Inge vraagt zich hardop af "is er nu echt geen serieus gesprek te voeren", "het is de kou die een soort van dilerium veroorzaakt" zeg ik "of juist de warme golven in combinatie met de koude onderstroom".

Op de terugweg worden we gezandstraald door de wind die over het strand waait, een soort van scrubbing, als ik er iets van zeg reageert Jean-Pierre met een krachtige ontkenning. Het helpt, ik heb er geen last meer van.