Een beetbdrblubbloep

Het is vandaag vijftien november, als het einde van de werkdag zich aangekondigd heeft, gooi ik nog even in de groep of er iemand om kwart voor zeven mee gaat zwemmen met Inge en mij, Hans reageert vrijwel meteen, alsof hij de hele dag op dit berichtje zat te wachten. Hans mag overigens niet klagen want die heeft met Simone aan het begin van de middag nog in de laatste zonnestralen van vandaag gezwommen.

Als we Hans ophalen zien we eerst Kim naar buiten komen, we zijn dus met vier vandaag.

Het waait en is iets kouder dan twaalf graden, nog niet gewend aan enige vorm van winter vind ik dat het ijskoud is.

Op het strand lopen we mopperend in zwemkleding naar het water, behalve Hans, want waar iedereen hoopte dat er te weinig animo was, heeft hij juist een gat in de lucht gesprongen bij deze tweede duik mogelijkheid van vandaag.

Snel gaan we het warme water van twaalfeneenhalve graad in, het duurt lang voordat ik de kou overwonnen heb en hoewel iedereen behalve Hans zich voorgenomen heeft heel kort te dobberen houden we het goed vol.

Kim heeft het echter na acht minuten wel gezien en zegt ik ga eruit. Op het moment dat ze onder duikt zeg ik "een beetje de kantjes eraf lopen", als Kim boven water komt zegt ze er niets van verstaan te hebben waarop Hans zegt, "hij zei: Een beetbdrblubbloep, tenminste dat is wat je hoorde".

Twee minuten later volgen we Kim, die al bijna aangekleed is. We kleden ons aan en ondanks de (niet zo) handige laarzen van Hans duurt het een eeuwigheid voor hij aangekleed is. Op naar huis en de warme haard.