Tijd is relatief

Dinsdag één november, het weer is omgeslagen en er is wind. Als Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre en ik elkaar om half zeven op de boulevard treffen zien we in de donkere verte de wilde zee. Inge zegt dat ze het best spannend vindt zo wild en in het donker, Esther reageert opgelucht met "ik had me voorgenomen er niet over te beginnen, maar dat vind ik ook".
We zoeken wat beschutting om te voorkomen dat we na het zwemmen onze spullen langs de kust van Walcheren moeten zoeken, geen waterdichte oplossing blijkt later.
Eenmaal in het water is er werkelijk niemand bezig met angstgevoelens en de adrenaline giert door de aderen van deze zes gekken die denken dat zwemmen op één november, in het donker en een wilde zee, een heel goed idee is.
We duiken door golf na golf en helaas verliest Jean-Pierre daarbij zijn bril ondanks dat deze met een drijvend brillenkoord vastzit, helaas niet vast genoeg. We zoeken nog een poosje maar niet langs de gehele kust van Walcheren. We geven het op en duiken dieper in de golven. Jean-Pierre maakt daarbij nog een aantal spectaculaire foto's.
Niemand denkt aan kou, of tijd en tot mijn verrassing zie ik dat we al snel op tien minuten zitten. Einstein had gelijk, tijd is relatief!
Nog even genieten we van de extra hoge golven die een schip op ons afgevuurd heeft en dan gaan we eruit.
Tevergeefs kijken we nog rond op het strand of we de bril zien, misschien later als het water weer wat lager is.
Dan komt de selfie, Hans zoekt zijn telefoon en zegt dat hij die niet bij zich heeft, dan ga ik zoeken maar Evert-Jan geeft al snel aan zijn telefoon zo te kunnen pakken. Ondertussen koelen we af in de wind. De selfie mislukt, lens schoonmaken. "We wachten nog wel even klaag ik", "niet zeuren" krijg ik terug van Evert-Ja, "de selfie is heilig, daar moet je voor buffelen". De volgende lukt, denk ik, snel aankleden!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

K-Kwal

Afbeelding
Zondag vijf november, de Zwemburen spreken af om half twaalf, de splintergroepering de Zeemeerminnen houden het eerst nog bij tien uur maar valt uiteen in nog meer splinters dus sluit deels bij ons aan. We hebben een respectabele groep bij elkaar Hans, Kim, Remona met dochter, Evert-Jan, Jean-Pierre, Inge, Janine, Simone, Emiel, Marie-Louise, Amanda, Wieske, Kasia, Esther en ik. Het water lonkt, er staat wat wind en er zijn leuke golven. Omkleden doen we bij de muur want de we willen niet uit het water komen en ontdekken dat de wind andere plannen had met onze kleren dan wij zelf. Jean-Pierre en Hans zijn ongeduldig en lopen al naar het water, gevolgd door Wieske en dan de rest. Dan blijkt dat de rest er nog niet is want ineens bedenkt iemand dat er nog een berg mensen hadden aangemeld, op dat moment komen Kasia en Amanda aanlopen, we wachten tot ze klaar zijn en degenen bij het water doen dat ook, die staan al lekker op temperatuur te komen in de volle wind. Het gaat gelukkig vrij sn
Meer lezen

Eerste lentedag

Afbeelding
Donderdag vijftien februari, om vier uur gaan we er weer voor. Het is voor mij door ziekte en carnaval twee weken geleden dat ik gezwommen heb. Voor de anderen, Hans, Kim en Marie-Louise is het een stuk korter geleden. Het is een zonnige dag die door het KNMI als de eerste lentedag bestempeld wordt. Op de fiets zeg ik tegen Inge dat ik best op slippers had kunnen gaan en als we Hans en Kim oppikken zie ik dat Hans die daad bij mijn woord voegt. Kim is in burger, geen rare Teletubbiejas dus totaal onherkenbaar als Zwembuur. We zien haar bijna over het hoofd. Na de gebruikelijke discussie over omkleedplek, kleden we ons uit en lopen we richting het water. Plots horen we een stem, het blijkt Remona te zijn die thuis op de bank zat, naar buiten keek en dacht, ik kan ook nog wel even gaan. Cameraman Hans is als eerste in het water en kiest als regisseur, cameraman en producer een strategische plek om de filmbeelden te schieten. We zullen hem een drijvende regisseursstoel geven voor zijn ver
Meer lezen

Flessenpost

Afbeelding
Zondag drie december, wat een opkomst zo om half elf. Anita, Emiel, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Simone, Wieske en ik trotseren de koude wind, windkracht vijf bij twee graden , een voorspelde gevoelstemperatuur van min vijf graden. Ik heb me voorbereid, de ski sokken van gisteren waren een stap vooruit, vandaag voeg ik daar twee Doppers met warm water aan toe die tijdens het zwemmen mijn sokken en laarzen op temperatuur moeten houden. Hans laat op de fiets vol trots zijn nieuwe aanwinst zien, een temperatuurmeter, geschikt voor een aquarium dus goed genoeg om de zeewatertemperatuur te meten. Op het zeer winderige strand is een viswedstrijd bezig dus we moeten uitwijken naar een alternatieve plek. Hans rent al vrij snel in zijn zwembroek naar het water, terwijl de rest nog aan het uitkleden is, het blijkt dat hij alvast een metinkje gaat doen. Zeven komma èèn roept hij als hij terug komt, in zijn hand houdt hij een fles vast, "flessenpost"
Meer lezen