Aardappelen in de oven

Eerste kerstdag, Esther, Jean-Pierre en ik spreken af om half twaalf, er sluit verder niemand aan, vast allemaal aan het koken.

Als we op het strand staan, ziet Jean-Pierre nog net het berichtje van Hans die ook wel mee wilde maar het te laat zag. Jean-Pierre appt terug dat we wel wachten, geen reactie. Ik zeg dat het natuurlijk bluf was zeggen dat je mee wilde als het te laat is, dus ik besluit Hans te bellen. Hans neemt op en ik zeg dat we wel wachten in onze jassen, "ga maar zwemmen" zegt Hans, "ik sta net met aardappelen in mijn handen". Als ik mijn telefoon met opgeborgen heb belt hij terug en als ik opneem zegt hij "ik trek met mijn broek uit", "ok, we wachten".

We hebben wat aanspraak van een vrouw die op onze jassen afkomt en vertelt dat ze ook drie jaar met een clubje heel het jaar door gezwommen heeft. Ook experimenteren we een beetje met de jassen, dus we komen de tijd wel door.

Hans komt na vijf minuten het strand op, in zijn paarse jas en alleen een handdoek. Die heeft er echt haast mee gemaakt.

Onderweg naar het water zeg ik hem dat het toch wel raar overkomt dat hij aardappelen in zijn hand had terwijl hij zijn broek uittrok. Als hij eraan toevoegt dat de aardappelen de oven in moesten, besluiten we dat het niet veel meer kinky kan worden. Hans stelt ons gerust met de woorden "maar wel Vegan hoor".

Tijdens het zwemmen zien we in de verte nog een zeehond, als hij weg is zijn we toch een beetje bang dat de zeehond ook aardappelen op het kerstmenu heeft staan maar na een paar minuten zien we hem weer, verder van ons vandaan.

Na een minuut of zes gaan we eruit, nog een selfie en op het gemak de jassen aan, niemand heeft het echt koud.

Even later gaat iedereen weer huiswaarts, koken en eten waarschijnlijk.