Je kunt er bijna in wonen

Dinsdag twintig december, Hans en ik gaan om één uur in de middag zwemmen. Als ik in mijn felblauwe jas bij Hans voor de deur sta te wachten hoor ik Hans goedemiddag zeggen, voordat hij mijn gezicht had gezien. Ik vraag hem hoe hij wist of ik het was, zonder mijn gezicht te zien, we concluderen dat het de fiets was die me herkenbaar maakt want die onopvallende jas kan het niet zijn. Het waait aardig, het regent en de temperatuur is rond de tien graden en het water zes graden. De wind en regen hebben geen vat op ons, in de warme jassen, maar ja ze moeten ook een keer uit. Als we door de regen naar het water liopen is het best fris en in het water ook, al is dat als vanouds weer van korte duur. Het went gelukkig nog snel. Vandaag is er aanzienlijk minder plastic in het water en het strand is schoongemaakt. Zwemmen in het licht is toch ook weer wel leuk, al is het maar grauw weer. Hans stelt voor om vandaag vijf minuten aan te houden en ik zie geen enkele reden om het langer te maken dus stem meteen in. We duiken onder en dan eruit. Vandaag is er werkelijk niemand op het strand, wat ook wel begrijpelijk is want het is echt geen lekker strandweer. Toch voelt het totaal niet koud als we door wind en regen terug naar de kleren lopen. We kleden ons om, uit de wind, achter het scherm van Pier 7. Snel nog even een selfie en dan die jas in. Als we door de regen terug naar de fietsen lopen voelt het als het ware alsof er warmte door de jas opstijgt, je kunt er bijna in wonen.