Min één minuten

Dinsdag dertien december, het is zes uur als Inge en ik in onze Teletubbiepakken staan te wachten op Jean-Pierre en Esther die er in hun Teletubbiepakken aankomen. Het is donker, een bijkomstig voordeel, het is koud een nadeel maar de pakken doen hun werk. Als we het strand op hobbelen vragen we ons af waarom zwemmen in water van minder dan acht graden bij een buitentemperatuur van min één graden een goed idee was. Het zand is bevroren dus dat zal niet aan onze voeten blijven plakken, hooguit onze voeten aan het zand. We trekken de pakken en de rest van onze kleren uit en lopen naar de zee, eigenlijk valt de kou me nog best mee en ik ben redelijk snel door om er vervolgens achter te komen dat de kou me best tegen valt. Anders dan anders ril ik nu zelfs in het water, misschien omdat we gesmokkeld hebben, we zijn namelijk met de auto in plaats van met de fiets en dan mis je toch net even dat stukje inspanning ter opwarming, althans dat is mijn theorie. Na een paar minuten zeg ik dat ik nog steeds ril maar dan stopt het plots, ik zal nu wel bevroren zijn of zo. We hebben eigenlijk in onszelf alle vier van tevoren al besloten niet lang in het water te blijven. Inge had laatst een interview met een winterzwemmer gevonden en die man vertelde een minuut per graad in het water te blijven, dus ik zeg als het over de luchttemperatuur gaat mogen we er al uit voor we er in gaan. We houden het toch nog zes minuten vol, verlangend naar onze Teletubbiepakken ook geen minuut langer.

Die pakken, dat blijkt dus toch niet mee te vallen, vooral als je ze voor het eerst in het donker gebruikt.

Het begint eigenlijk al bij het uittrekken want waa laat je zo'n gevaarte. Het aantrekken is in het donker echter van een hele andere orde. Wat is de bovenkant, of de zijkant? Alleen de zacht gevoerde binnenkant laat zich feilloos ontdekken.

Eenmaal in je pak moet ook de rits nog dicht, de volgende les doe de rits niet helemaal open maar stap er uit zodat je niet met bevroren vingers een rits van je enkels tot je nek dicht hoeft te trekken. Esther zegt dat we thuis moeten oefenen, Jean-Pierre vult aan met pak aan / pak uit. Belangrijk detail, eerst een paar minuten met je handen in de vriezer om het fingerspitzengefühl helemaal kwijt te raken.

Het is een strijd maar oh wat zijn we gelukkig als we gezamenlijk in onze pakken de boulevardtrap weer opklimmen. Nog een selfie en ieder zijn eigen weg, Jean-Pierre en Esther wandelend, Inge en ik met de auto, waar we er achter komen dat stilzitten (zonder stoelverwarming) eigenlijk toch ook best koud is. Volgende keer weer fietsen.