Dertig meter om

Woensdag vijfentwintig januari, Esther, Inge, Jean-Pierre en ik duiken iets na kwart voor zes in het water, het is buiten één graad en we hebben er geen van allen zin in. We moeten wel want eerder op de middag zijn Ans en Remona ook al geweest en op de selfie zien ze er dolgelukkig uit. Die selfie roept overigens wel veel vragen op want de afstand tussen de telefoon en de Zwemburen is langer dan de gemiddelde Zwemburenarm en het zou de linkerarm van Ans moeten zijn geweest want die is op de foto niet in beeld. Het is eigenlijk nog gekker, er zijn ook selfies dat ze beiden in het water zijn op een voor een voor iedere arm onoverbrugbare afstand voor tot de telefoon. Hans zal als vaste selfiefotograaf toch eens bij ze in de leer moeten. Het water is koud, op het moment van zwemmen 6.2 graden, maar veel aangenamer dan in de lucht van net boven nul staan, we zijn er dus snel in. We dobberen en proberen te redeneren hoelang we erin moeten blijven, een minuut per graad zou zes minuten betekenen maar op dat moment weten we de watertemperatuur nog niet. Esther vraagt zich af of we niet de luchttemperatuur moeten aanhouden, dan zou een minuut genoeg zijn. "Als een minuut genoeg is dan ben je er al te lang in" zeg ik en ik voeg toe dat ze dus haar kans gemist heeft om eruit te gaan, we besluiten dat ze dan moet wachten op een uur en een minuut. We houden toch maar de vermeende watertermperatuur aan van tussen de vijf en zes graden. Ik opper dat er infraroodlampen boven het water opgehangen moeten worden, daar is iedereen het mee eens en ook met het voorstel dat Pier 7 dat moet organiseren aangezien ze steeds weer een gratis vermelding in de blog krijgen (ook nu weer). Oke, vijf minuten, Inge gaat eruit en wij gaan er treuzelend achteraan zodat we op het laatste moment nog net de zes minuten aantikken, dan hebben we toch mooi die minuut per graad te pakken. Met handen die bijna bevroren zijn en tenen in een verontrustend ongedefinieerde staat kleden we ons aan, ik stel aan Inge voor de sokken en schoenen op de een bankje op de boulevard aan te trekken aangezien Annebel er vandaag niet bij is om mij in evenwicht te houden. "Dat is goed" antwoord Inge terwijl ze hinkend met een been in haar broek over het strand gaat omdat ze haar evenwicht kwijt is, "dat komt door de kou" is haar verklaring. Esther beklaagd zich dat ze nog een hele toer moeten uithalen om thuis te komen want de schuifdeur aan de voorkant zit vast dus ze moeten langs de achterkant het appartementengebouw in. Wat een ellende zeg, ze moeten nu 280 meter in plaats van 250 meter lopen, dertig meter om! Op de boulevard nemen we nog een selfie en lopen Esther en Jean-Pierre naar huis terwijl wij onze voeten proberen in te pakken.