Dipdag aan een zijden draadje

Vrijdag dertien januari, de eerste landelijke dipdag. Aangezien er tegenwoordig overal een dag voor moet zijn is vandaag kennelijk het koudwaterzwemmen aan de beurt. Om kwart voor acht luidt Hans de dipdag plechtig in door in de Zwemburenapp te vragen of er iemand in is voor een vroege duik, met een plaatje van een weerbericht vol zon. Ondanks het zonnetje van Hans regent het afmeldingen en doet Hans na het bericht van Esther "Eind van de middag willen we wel mee" en mijn voorstel "17:15" een tweede poging "17:00?". Als ik aangeef dat het lastig wordt kom Jean-Piere met een compromis "17:07:35", fijn om te zien dat hij mij 5 extra seconden cadeau geeft op het gemiddelde. Evert-Jan wil om 16:30, Hanss en Kim sluiten aan en ik protesteer nog met het feit dat het om 18:07 hoogwater is dus dat we om 17:15 minder ver hoeven te lopen. Wouter gooit "Pap denk aan je stappen!!" in de groep. Uiteindelijk spreken we af op Inge haar gulden middenweg, om 16:45. Als we om 16:40 bij Hans en Kim voor de deur staan is er niemand thuis, Hans had netjes geappt dat ze te voet zijn gegaan dus al weg waren en ik had (minder netjes) mijn apps niet gelezen. Het is een beetje een lange introductie maar het is ook belangrijk om te weten hoe lastig de hele voorafgaande planning en communicatie voor zo'n duik is en dat zelfs een landelijke dipdag aan een zijden draadje hangt als je in de voorbereiding niet goed oplet. Op het strand staan Esther, Evert-Jan, Jean-Pierre, Hans en Kim al te wachten woedt de discussie over de omkleedplek, wordt het aan de Pier 7 kant van het scherm of de openbare kant. Hans die vorige keer aan de macht van het plaatsje kiezen heeft geroken en houdt voet bij stuk, als laatste geven Kim en ik eraaan toe, het wordt de openbare kant. Als ik een poos later als laatste klaar ben met uitkleden, komt mij behoorlijk wat commentaar tegemoet, vooral van Inge en Kim, dat ik altijd de laatste ben en langzaam met uit en aankleden. Ik zeg dat ze mogen lopen, ik kom wel. Wat ze zich natuurlijk niet realiseren is dat ik op Evert-Jan na de langste ben en dus veel meer broek uit moet trekken dan de rest en Evert-Jan, ja, die is gewoon heel snel. Ik ren de groep voorbij en zo komt het dat ik al bijna een minuut in de golven lig voordat de andere het water nog maar gezien hebben. Het is een plezier, er zijn hoge golven en we zijn blij als kinderen, Inge roept luid "ik voel me net als die jonge hond van jou, Evert Jan!", hij antwoord dat de hond helemaal niet van golven houdt. Met volle teugen genieten we van het natuurgeweld en de minuten schieten voorbij. Na een minuut of zes/zeven gaan we eruit, of toch nog even die ene golf. Als we eruit lopen hebben we blauwe handpalmen en knieen, het doet ons niets, we zijn door het dolle heen van deze pret. Dan de selfie, nog vol van adrenaline en aankleden. Als Kim vraagt hoe lang we erin zijn geweest zeg ik "jullie twee minuten, ik zeven". "Oja natuurlijk, schrijf dat maar weer in je blog" en zo geschiedde. Ik ben (zonder te haasten als eennalaatste klaar, veel eerder dan Inge, ook dat komt in het verhaaltje terug.