Één jaar zemmen!

Vandaag is het elf januari, dat betekent dat ik een jaar geleden om kwart over vijf voor het eerst met een groep mensen het water in liep om doelloos in het, voor mij, ijskoude water rond te dobberen. Het effect op mijn geestelijke gesteldheid, zonder nu echt te weten wat het doet, is mij zo goed bevallen dat ik vandaag weer sta te popelen om de duik te nemen. Tien voor half twaalf gaat het gebeuren, Ans, Edith, Evert-Jan, Hans, Lars en ik spreken af op de boulevard. Onderweg staat Hans al te wachten, gek hoe weinig verandering er in een jaar optreedt, ja de groep is wat aangepast en onze kleding bijna volledig geprofessionaliseerd, al denken andere weggebruikers die we voobij komen er vast heel anders over. Ondertussen heeft Hans ontdekt dat er een webcam op het strand gericht is, exact op de plek waar we dageliujks om staan te kleden, er zullen zich vandaag heel wat Zwemburen achter de oren hebben gekrabd, nadenkend over de manier waarop ze zich omkleden. Gelukkig hebben we nooit toestemming gegeven dus er zal wel niemand gekeken hebben. Kim is er niet bij dus ik denk dat het geen discussie zal opleveren als ik de omkleedplek kies. Ik zit ernaast, Hans denkt nu kan ik het een keer bepalen en opent meteen het vuur als ik een plek voorstel, "nee" zegt hij stellig "hier kan het net zo goed". Wat ik ook probeer, ik krijg geen ruimte het besluit te beinvloeden, leg me erbij neer en gun Hans zijn momentje. Toen we aankwamen en nu we naar het water lopen, nemen Inge en Jean-Pierre foto's via de webcam. Dit wordt een ware concurrent van de selfie. Het water is vandaag acht graden, er zijn wat golven een er is zon dus het is een makkie om erdoor te komen en doet mij op geen enkele manier denken aan de eerste duik een jaar geleden. De golven maken het weer leuk vandaag en de zon lacht onze gezichten warm. We dobberen wat rond in de zon en wapenen ons tegen de af en toe voorbijkomende hoge golf en niemand heeft echt een benul van tijd maar als we 5.40 op de klok zien besluiten we toch maar wat aanstalten te maken eruit te gaan. Uiteindelijk zijn we er toch weer bijna zeven minuten in geweest. Dan lopen we terug, we zijn wat afgedreven dus eerst richting de slippers en dan naar de kleding. Hans neemt de inmiddels totaal overbodige maar wel veel scherpere selfie en we kleden ons aan in de wetenschap dat potentieel de hele wereld meekijkt. Als ik mijn jas wil pakken die ik naast of over die van Hans heb gehangen, zie ik dat hij weg is, hij is achter het hekje gevallen waar ze overheen hingen. Ik geef Hans de schuld dat hij mijn jas in het zand heeft gegooid maar hij verweert zich door te zeggen dat ik het maar even moet controleren op de archiefbeelden van de webcam en zal zien dat het door de wind komt.