Het zal wel aan de sokken liggen

Woensdag vier januari, het is niet koud maar het waait flink, als Evert-Jan, Hans, Inge en ik om iets na vijven de Leeuwentrap beklimmen worden we er letterlijk bijna vanaf geblazen. We kiezen voor de leuning. Bijna bovenaan komt een man vanaf de boulevard aangelopen en waait bijna in onze armen, aangezien we de man willen beschermen en we ook niet zitten te wachten op een menselijk lawine van de Leeuwentrap af geven we de man een waarschuwing de leuning te gebruiken.

Op het strand is het rustig, als we de wind en golven niet meetellen. Na enig gesteggel besluiten we om aan de zeezijde van het scherm van Pier 7 om te kleden.

Door de wind lopen we naar het water en zoals gezegd is het niet koud. Het water is ook geen hindernis want door de hoge golven is het strand veranderd in een soort van golfpatroon van mini duintjes, hierdoor sta je de ene keer tot je middel en de andere keer tot je nek in het water en dan heb ik de golven nog niet meegeteld.

We spelen met de golven of eigenlijk spelen de golven met ons. Inge besluit na vijf minuten dat ze eruit gaat, ze kan zich niet meer staande houden in dit natuurlijke lunapark. De rest volgt een minuut later.

De wind voelt nu warm en van het zandstralen voelen we niets dus waarschijnlijk zijn we gehard.

Nog een selfie en aankleden, eerlijkheid gebied mij te vermelden dat ik er extreem lang over gedaan heb en ondanks de gemakkelijke jas als allerlaatste klaar ben (met afstand). Het zal wel aan de sokken liggen.