Zwemburenselfies

Vrijdag twintig januari, het sneeuwt in grote delen van het land, in andere delen van het land regent het maar in Vlissingen schijnt om half twaalf de zon. Amanda, Hans, Inge, Kasia, Kim en ik zijn er klaar voor. Op het strand kleden we ons uit en rustig lopen we in de zon naar de zee. Er zijn redelijk wat golven en ik ren erin, de rest volgt gestaag.

Kim, Inge, Hans en ik zoeken ons vertier in de golven terwijl Kasia en Amanda als zeemeerminnen in de branding liggen alsof het een heerlijke zomerdag is. Wat de zon al niet met je doet.

De golven zijn niet extreem hoog maar vrijwel continue aanwezig, Hans geniet bij ieder omslaande golf opnieuw van het zoute water in zijn smoel.

In de strijd met de golven zijn we behoorlijk afgedreven want als we na zes minuten uit het water komen moeten er een aantal een stuk teruglopen om hun slippers op te sporen. Ik niet want de luxe van slippers is me vandaag niet gegund, je kunt ook niet aan alles denken als je last minute besluit om toch mee te gaan zwemmen, gelukkig kwam ik er nog net op tijd achter dat ik geen handdoek (poncho) had gepakt.

Kasia vraagt of we eerst aankleden en dan de selfie maken, maar Hans beweegt stoïcijns richting zijn spullen en tovert zijn telefoon tevoorschijn, zonder een antwoord op de vraag te geven. Kim is wat spraakzamer en reageert direct met "ik ga niet staan wachten hoor" en zo gebeurt het dat we bijna een selfie zonder Kim hebben, last-minute springt ze in beeld en mijn afkeurende blik wordt beantwoord met "ik sta er toch en ik lach zelfs". Later voegt ze er toe "zoals altijd eigenlijk, steeds dezelfde foto". Het is waar, realiseer ik me, als je alle Zwemburenselfies naast elkaar legt komen ze, naast wisselende groepssamenstellingen, akelig overeen, toch blijven ze leuk.