Charmante pose

Dinsdag achtentwintig februari, het is vrij koud, vanmorgen sneeuwde het maar nu wordt de buitentemperatuur van 5 graden een beetje verzacht door de zon. Hans en ik zijn al de hele middag op Whatsapp aan het gokken wat de opbrengst van onze zonnepanelen wordt en ook onderweg naar het strand gaan we er over door, het zal een fotofinish worden. Inge en Kim fietsen voor ons en negeren het hele onderwerp. Als we van de Leeuwentrap afstappen, stap Kim met haar voet in de broekspijp aan haar andere been en duikt daarmee bijna tussen ons door tegen de stoep. Ze weet zich staande te houden en wij hebben niets gemerkt, ze had dus ook beter niets kunnen zeggen want nu waarschuwen we haar voor ieder op- en afstapje, tot ik bij de trap zeg dat er een hele serie afstapjes komen, Inge toevoegt dat ze beter kan stoppen met in haar broekspijp te stappen en Hans aanvult dat ze daar dus gewoon van moet afstappen. Wel is duidelijk dat niemand echt staat te springen om het koude water in te duiken, al hebben we met een watertemperatuur van zeven graden geen reden tot klagen. Klagen mag ook kennelijk helemaal niet van Inge die er op het strand over klaagt dat ik zo veel over de kou klaag. Klagen mag dus voor sommige personen wel en andere niet. Eenmaal in het water, gaat het klagen van een ieder over in het genieten van de ondergaande zon. Maar niet voordat er door een van ons vier (dit keer niet ik) een paar luide krachttermen geventileerd worden. We houden het goed vol, behalve handen en voeten die om een of andere reden vandaag erg hard afkoelen, bij ons alle vier. Kim houdt het na vijf minuten voor gezien en Inge sluit zich daarbij aan. Hans en ik debatteren nog een halve minuut over zonnepanelen en gaan dan kopje onder, na zes minuten zijn we eruit. We zijn net op tijd uit het water om een selfie te maken waarop Kim half in het omkleedproces zit, handdoek omgeslagen, armen in haar trui, goed voor een charmante pose.