Een seconde tekort

Donderdag drieëntwintig februari. Esther, Inge en ik hebben afgesproken op de boulevard, om vier uur. De zon is dan net achter een sluier van wolken verdwenen en er staat een koude wind. We laten ons niet stoppen, wel afremmen. Inge en ik zijn wat vroeger dus gaan nog even op een bankje zitten en als Esther aankomt dan stel ik voor nog even te blijven zitten. Het werkt niet, ik moet mee. Niet veel later stappen we het water in en zoals altijd valt het weer reuze mee en om de woorden van Kim te gebruiken is het op een bepaalde manier best lekker. We dobberen wat rond en scannen of er een zeehond is. Helaas, het kan niet altijd feest zijn. Esther had foto's van hond Toos gepost op Facebook en het was Inge opgevallen dat ze slechts met 1 poot de grond raakte tijdens het rennen, ik merk op dat je bij hardlopen regelmatig nul voeten op de grond hebt, "je zweeft als het ware" zegt Esther. "Ik doe altijd een stap en dan zweef ik tot ik vijf kilometer verder neerkom", we proberen te berekenen in hoeveel stappen je dan een marathon kunt lopen maar de kou (en mogelijk ook de restverschijnselen van vijf dagen carnaval) zorgen er voor dat mijn hoofrekencapaciteit die van een vierjarige niet overstijgt. Nadat ik vijf, tien en nog wat getallen heb genoemd antwoord Esther rustig "acht is wel zo'n beetje genoeg". Ik vraag aan Esther of ze weet wat de watertemperatuur is en ze antwoord snel met de voor Inge en mij tegenvallende hoge waarde van 7.4 graden, dat betekent namelijk dat we er, volgens de wetten van Jean-Pierre, 7 minuten in moet blijven in plaats van de zes die we al als aanname hadden. Het gaat best snel dus weer voor niets teleurgesteld geweest. Ruim zeven minuten houden we het vol, zeven minuten en negenentwintig seconden om precies te zijn, en dat alles zonder het echt koud te hebben. Als ik later thuis de temperatuur controleer blijkt het zelfs zeveneneenhalve graad te zijn geweest, net een seconde tekort dus.