Ik heb er zin in!

Het is zaterdag elf februari, de opkomst is goed! Inge en ik halen Hans en Kim op, Kim vertelt onderweg dat het gapen een manier is om je hersenen te koelen, dat heeft ze ergens gelezen. Het klinkt wel een beetje vreemd als je net in water van zes graden hebt liggen ronddobberen om dan ook je hersenen nog even te koelen. Even later om elf uur stappen Amanda, Esther, Hans, Inge, Kasia, Kim, Lars, Margaret, Marvin, Remona en ik dapper het strand op, onder visuele begeleiding van Leon die foto's en filmpjes maakt. Als ik tegen Kim zeg dat ze toch een beetje haar zegggenschap over de plaats van omkleden is kwijtgeraakt, antwoord ze "ik heb helemaal niets meer te vertellen". Juist op dat moment draait Kasia, die zo'n beetje helemaal aan de andere kant van de groep loopt, zich om en roept "waar gaan we omkleden Kim?". Kim bloeit weer helemaal op, en blij zegt ze "ik heb ineens weer promotie gemaakt". We kleden ons dicht bij het water om in een door Kim goedgekeurde cirkel. Als we het water in gaan heeft Lars een gezichtsuitdrukking van iemand die al een paar uur naar de wc moet, dus Hans, Kasia en ik proberen hem tot ontspannen te manen, het werkt, als snel heeft hij een glimlach van iemand die in een warme whirlpool tot rust komt. We dobberen in groepsverband wat rond, zwaaien naar de camera en voeren gesprekken die hoofdzakelijk over niets gaan. Ook Margaret die normaal in Amsterdam in het koude water actief zwemt vind het een leuke ervaring en besluit nu al vaker aan te sluiten. Na een zes minuten duik ik onder en loop eruit, als niemand de tijd vraagt geef ik het voorbeeld wel, en ja, het doet volgen. De selfie is niet nodig vandaag want er is al een uitgebreide reportage. Dus verder kletsend over zeehonden, winterzwemmen en witte ballonnen, kleden we ons aan. Tijdens het aankleden verliest Kasia (die claimt twintig seconden met haar ogen dicht onder een koude douche te kunnen staan zonder om te vallen) haar evenwicht, hinkt over het strand, tegen Inge die haar evenwicht nog net vasthoudt en daarmee voorkomt dat de hele cirkel van elf mensen als een domino opstelling omvalt, onder filmend toezicht van Leon, die veilig buiten de groep staat. Kim klaagt dat ze al de hele dag een liedje in haar hoofd heeft dat Hans met Woodworks heeft opgenomen, het maakt ons nieuwsgierig en we krijgen van Hans een sneak preview van de opname op zijn telefoon. Het klinkt goed, het pakt en het blijft hangen. We zijn allen benieuwd naar het eindresultaat en het feestje dat het in een kroeg teweeg brengt. Ik kan niet wachten, ik heb er zin in!