Old school zeehond

Donderdag negen februari was een drukke werkdag voor me, vroeg begonnen, weinig pauze dus een duik aan het einde van de dag om kwart voor zes klonk als een geschenk uit de hemel. Tot het moment dichterbij kwam, de zon achter de wolken verdween, ik ondekte dat de buitentemperatuur rond de zeseneenhalve graad ligt, een tiende graad boven de watertemperatuur. Toch sluit ik aan bij Esther, Inge en Jean-Pierre. Jean-Pierre die op de boulevard ook niet jolig staat te springen met het vooruitzicht van koud water bij grauw weer, laat zich ook gewoon meeslepen. We kleden ons dicht bij het water uit en na niet al te lange tijd lopen Esther, Inge en Jean-Pierre het water in en ik met wat vertraging er achteraan. Dat laatste komt me op een berg commentaar te staan, ik voel het al en het komt nu opzetten in woorden die van de andere drie door de koude lucht naar mij toe trillen. Dit had ik kunnen verwachten nadat ik steeds deze strijd ben aangegaan maar ik geef me niet gewonnen. Als een wilde ren ik het water in, de drie anderen vooorbij en zorg ervoor dat ik als eerste door ben. Het lukt en de anderen moeten lachen en vergeten daardoor meteen de kou van lucht en water. Als we we allemaal door zijn gebeurt er iets dat ons de kou helemaal doet verdrukken, daar kan zelfs mijn snelle duik niet tegenop. Op een afstand komt een zeehond boven, die vervolgens een beetje nieuwsgierig onze kant opzwemt, tot een afstand van zo'n vijf tot tien meter. Niemand denkt nog aan kou, de zeehond ook niet denk ik. De zeehond lijkt ons een poosje te bestuderen en duikt dan weer onder om vervolgens iets verder op tussen ons en het strand op in de branding te gaan liggen. We zijn zwaar onder de indruk en schrikken een poosje later van de klok die al op zes minuten staat. We gaan eruit, ik besluit met een omweg om de zeehond heen te lopen, in de hoop mijn telefoon te kunnen pakken en een plaatje te schieten van Esther, Inge en Jean-Pierre met onze nieuwe zwembuur op de voorgrond. Helaas vind de zeehond lopende mensen een stuk bedreigender dan zwemmende mensen en duikt hij onder om vervolgens op afstand weer boven te komen. Als iedereen eruit is probeer ik nog een poosje om een goede foto te maken van de zeehond die nu, net als wij doorgaans, van de omslaande golven aan het genieten is. Kou heeft plaatsgemaakt voor adrenaline, er is dan ook niemand die het nog over kou heeft. Esther zegt dat we de zeehond zijn of haar telefoonnummer moeten vragen om toe te voegen aan de Zwemburenapp, helaas krijgen we van de zeehond geen reactie (vast old school zonder mobieltje). We hopen maar de onze nieuwe zwembuur er morgen op dezelfde tijd als wij weer is.