Zeven

Vijfentwintig februari, een zonnige zaterdag, wat doe je dan? Zwemmen! Om half vijf lopen Esther, Inge, Jean-Pierre, Wieske en ik het zonovergoten en door de wind met zand bestormde strand op. Een vreemde combinatie van sensaties. We zijn zeker niet uniek want eerder vandaag, om kwart over tien, gaven Evert-Jan, Hans en Simone het voorbeeld en iets later om elf uur was het de beurt aan Anita, Ans, Remona en Silvia. Het lukt maar niet om de tijdstippen te synchroniseren, gelukkig is de zon geduldig en verdeelt de warmte gelijk over de drie groepen.

De wind komt uit een rare hoek maar gelukkig zijn er wel golven, om de zeven zelfs een vrij hoge (de zeven komt van de theorie die Jean-Pierre ergens heeft opgedaan). Het duurt dus niet echt lang om er door te komen, stap in het water en de zevende golf regelt het voor je. Dolenthousiast genieten we van de kracht van het water en vergeten de kou volledig. Doordat de wind aflandig is krijg je na ieder golf die je getrotseerd hebt nog een ware douche van koud water doordat de wind het terugblaast, tegen de golven in. Inge heeft het voornemen met droge haren het water te verlaten maar dit plan valt na een van de eerste zeven golven letterlijk in het water. Wieske is even helemaal verdwenen als een zevende golf haar meesleurt, Esther concentreert zich op de totale workout die deze golven veroorzaken, Jean-Pierre ziet niets meer door zijn natgespetterde brillenglazen en ik, ik geniet van het totaalplaatje van vijf mensen die als kinderen zo blij spelen met iedere zevende golf die steeds weer een nieuwe sensatie teweeg brengt. Na zeven minuten lopen we met bevroren handen en voeten het water uit, ja het gevoel geeft aan dat handen en voeten in water van zeven graden kunnen bevriezen.