Ervaren selfiemodellen

Dinsdag eenentwintig maart, de lente is begonnen, reden te meer voor Esther, Hans, Inge, Janine, Jean-Pierre, Kim en mij om een frisse duik te nemen. De planning is om rond kwart voor zeven bijna tegelijk met de zon in de zee te zakken. Bijna tegelijk, want wij zijn iets eerder waardoor we de zonsondergang vanuit het water meemaken. Als we het water inlopen zien we al dat we niet de enige zwemmers zijn vandaag, dicht langs de kant zijn veel kwallen. Die kwallen is toch wel een beetje een tegenvaller want die hadden we zo vroeg nog niet verwacht, iets dieper valt het wel mee of zijn ze in ieder geval niet meer zichtbaar en steken door zo'n koude huid, dat kan vast niet. Hans, Jean-Pierre en ik zijn wat verder in het water en zo komt het dat Esther, Inge, Janine en Kim heel bewonderend onze kant opkijken. We voelen ons gevleid maar de val is hard als het blijkt dat ze naar de ondergaande zon kijken. Als ik zeg dat ik dacht dat ze naar mij keken, en vraag of ik er goed uit zie in het zonlicht antwoord Inge "Ja je grijze haren komen mooi tot z'n recht". Dit maakt de landing na de harde val niet veel beter. Mijn antwoord is dat er tenminste nog één kwal in het water is. Jean-Pierre heeft een camera bij zich en legt het hele zwemtafereel op foto en video vast, het levert (zo blijkt later) mooie beelden op van de lenteduik. In het water poseren we voor de selfie, het is een selfie met handicap, niet vanwege mijn grijze haren maar het feit dat er geen schermpje is om de compositie te controleren. Als ervaren selfiemodellen komen we hier vlekkeloos doorheen, we poseren op een dusdanige manier dat we weten dat de zon er ook goed opstaat (nou ja, bijna dan), geen schermpje voor nodig.