(On)gemakkelijke stilte

Zondag vijf februari. Vandaag is het een soort van afvalrace. De race begon met het voorstel van Kasia voor een tijd tussen elf uur en half twaalf, ik meld me aan, Hans volgt met haalf twaalf, Simone volgt met een duimpje, dan volgt Remona met een voorbehoud om winterse buien te mijden, Marie-Louise sluit ook aan dus een aardig clubje weer. Als ik bij Hans aan kom fietsen staat Kim te wachten, Hans is zelfbenoemd Sjaak Afhaak, laat thuis vannacht en vandaag een optreden met zes sets voor de boeg. Kim gaat dus mee als vervanger van Hans, wat niet echt klopt want impliciet was ze al meegerekend bij de aanmelding van Hans. Remona heeft op de app afgemeld en Simone was er ook niet. Marie-Louise zegt "ik heb er zin in, ik zie er eigenlijk nooit tegenop, ik denk dat het komt doordat ik het regelmatig doe en er daarom echt aan gewend ben", ik antwoord dat ik er heel vaak tegenop zie, "oh nee, ik niet heb er altijd zin in, net als met de sportschool, ook altijd zin in als ik er naartoe ga, hardlopen niet, dat doe ik niet meer, wel gedaan, je moet er zin in hebben dan is het ook helemaal niet koud". Op het strand geeft Kasia meteen de regie aan Kim, ze mag bepalen waar we omkleden, het wordt bij het water, "maar niet in het water" voegt Kim er als harde voorwaarde aan toe. Als we even later op het strand lopen, ontwijkt Kasia last minute een paaltje en door haar jas blijft het ook nog eens lang verborgen waardoor Kim, die achter haar loopt, ondanks mijn veel te late waarschuwing het paaltje bijna uit de grond loopt. Kim maakt dit goed door er grondig over te mopperen en Marie-Louise gaat verder met haar verhaal over zin hebben in zwemmen, sportschool en hardlopen. Als we ons uitgekleed hebben zegt Marie-Louise weer "Zie je, je moet gewoon aankomen en er zin in hebben dan is het helemaal prima", "ok, dan probeer ik het nog een keer" zeg ik en loop terug richting de boulevard om vol goede moed weer om te draaien, "dit komt in de blog!" roept Marie-Louise, ze heeft gelijk. In het water moeten we lachen om het sprongetje dat iedereen maakt om een golf te ontwijken vlak voordat je door bent, totaal zinloos maar volgens Kasia is dat het kind in ons. "Dat kind moeten we vasthouden" roept Marie-Louise, "dat raak ik nooit kwijt" is mijn antwoord. Marie-Lousie vult verder elke stilte. Nee ongemakkelijk stiltes zijn er niet als ze erbij is, hooguit wat ongemakkelijke thema's. Na een minuut of zes duik ik onder en geniet stiekem even van de gemakkelijke stilte die dat met zich meebrengt. Een minuut of tien later is iedereen weer droog en aangekleed, Marie-Louise als laatste en geeft ruiterlijk toe dat ik gelijk had toen ik voor het zwemmen zei dat ze niet altijd de snelste is met aankleden (ik ook niet trouwens maar toevallig vandaag wel). We lopen terug naar de boulevard, de paaltjes op het strand ontwijkend en gaan ieder weer onze eigen richting in, verder met ons eigen dagprogramma na weer een mooie en gezellige duik in een zee van zeseneenhalve graad.