De natuur geeft en neemt

Dinsdag vier april, een dag die heel anders liep dan we verwacht en gehoopt hadden. Wat komen zou, kwam toch nog onverwacht snel. De moeder van Inge, mijn lieve schoonmoeder en nog lievere oma van Annebel, Merijn en Wouter is vandaag overleden. Uit alle kanten zijn we komen aanvliegen zodat het hele gezin en de kleinkinderen op tijd afscheid konden nemen zodat ze met een gerust hart de strijd die niet te winnen was op kon geven.

Wat volgt is natuurlijk de eerste dag waarop de emoties je meenemen in hun achtbaan van ups en downs.

En dan aan het einde van de middag, juist op het moment dat we richting huis willen vertrekken gooit Hans het voorstel voor een duik rond zeven uur in de Zwemburenapp, ik kijk Inge aan en "misschien wel goed", "ja" is het volmondige antwoord. Dus om kwart over zeven hobbelen Esther, Hans, Inge en ik in onze flitsende jassen het strand op. Inge vertelt het verhaal meteen aan Esther en Hans zodat we het er in het water even niet over hoeven te hebben en gewoon weer even onzin kunnen praten.

Als we even later het water in lopen blijkt het te lukken, de kou dempt de emotie, de zon brengt warmte en onze hersenen maken rare sprongen die zich uiten in onzin gesprekken.

Het begint meteen want ik neem Esther kwalijk dat ze afgelopen weekend zei dat het water negen graden was en Inge zojuist gezien heeft dat het zeven graden is, we zijn dus zondag twee minuten te lang in het water gebleven. Ik vind dat die twee minuten er nu vanaf mogen dus is vijf minuten genoeg. Ik krijg geen steun voor deze motie.

Het is wel een duik met een extra kanttekening want het zit vol kwallen al ben ik blijkbaar de enige die zich er echt aan stoort. Ik schuil een beetje achter Esther die stroomopwaarts van mij staat en geef haar de opdracht alarm te slaan als er een kwal aan komt. Alarm slaat ze regelmatig maar eigenlijk alleen voor zeewier en de kwallen komen ongestoord mijn kant op. Keer op keer maan ik haar beter op te letten maar het werkt niet.

Hans en Inge hebben nergens last van en dat is maar goed ook, juist Inge kon een ontspannen badje goed gebruiken.

In de verte duikt een zeehond op, wat deze duik zéker naar omstandigheden een prachtduik maakt, zon, zee, zeehond en geen kwallen (behalve voor mij dan).

Tijdens het aankleden zegt Esther dat we van Jean-Pierre (die tot zijn spijt niet meekon) geen onzin mogen praten want dat wilde hij niet missen. Dat is helaas mislukt.

Fijn om na zo'n pittige dag, in feite gedomineerd door de natuur, ook van diezelfde natuur te mogen genieten.

Esther en Hans, jullie ook bedankt.