Het is hier mooi wonen

Zondag twee april, zeven dagen heeft het moeten duren deze keer, hoewel, moeten....

Na een drukke week en gedemotiveerd door het sombere weer komen we vandaag uit onze schulp om op een zonovergoten zondagmiddag een duik te nemen.

Het is vijf uur en Wieske, Kim, Jean-Pierre, Janine, Inge, Hans, Esther en ik staan te trappelen om het water in te gaan.

Op het moment dat we het water inlopen roept Esther "tijd loopt!", "dat is wel erg laf, de tijd starten als je net tot je enkels het water in loopt" is het antwoord van Jean-Pierre, "inderdaad" zeg ik "de tijd moet starten als je tenen het water raken". Niet veel later liggen we er bijna allemaal in, alleen Inge en Wieske staan nog tot hun middel in het water moed te verzamelen, beiden hebben een Speedo badpak aan dus Hans zegt "jullie zijn niet echt Speedo".

We genieten van het koude water met de zon in ons gezicht, tot het moment dat Esther opmerkt dat het water negen graden is. De realiteit raakt ons hard, dat betekent negen minuten. Als Kim na zes minuten het water uit wil gaan ben ik ook onverbiddelijk, "nog drie minuten" zeg ik, "waarom?" is de vraag die als antwoord terugkomt, "omdat het moet van Jean-Pierre" is mijn antwoord op de vraag in het antwoord van Kim. En we luisteren natuurlijk altijd allemaal naar Jean-Pierre. Plots is iedereen boos op Jean-Pierre, ik voeg er aan toe, "Kim is de schuldige die heeft veroorzaakt dat we iedere keer dat koude water in moeten en Jean-Pierre heeft ervoor gezorgd dat het ook nog lang moet duren ".

Na negen minuten gaan we eruit, dat wil zeggen even kopje onder en naar de kant dus het is tien minuten voordat mijn teen uit het water komt.

Inge heeft een halve slijterij meegesleept en Hans stelt voor de borrel bij de muur te nuttigen, de knuffelmuur, de zwemburenknuffelmuur maakt Jean-Pierre ervan, "zou dat geldig zijn in Wordfeud" vraagt hij zich hardop af, ik weet niet hoeveel letters hij doorgaans op zijn plankje heeft liggen maar het lijkt me lastig.

"Als we daar allemaal op een rijtje staan zijn we dan zwemburenknuffelmuurburen" vraag ik en er wordt instemmend geknikt.

Even later staan we bij de zwemburenknuffelmuur, niet op onze vaste plaats, daar zaten mensen al van de zon te genieten, Inge roept nog met een lach naar ze "he, dat is onze plek".

Dan is er de borrel, ik kies voor Arak en krijg een piepklein plastic glaasje. Als bij het eerste nipje mijn glaasje barst en ik er iets van zeg antwoord Inge "ja die kleine glaasjes gaan heel snel kapot" zelf heeft ze een groter stevig glaasje, "waarom heb jij een pul?" is mijn reactie. Er komt nog een ronde, nu krijg ik een Juttertje in een groter stevig glaasje.

Ondertussen elders in het rijtje zwemburenknuffelmuurburen probeert Kim nog wat thee te slijten aan wie maar wil, ik reageer alsof het uit beleefdheid is en krijg ook een beker met thee.

Zo in de zon kunnen we het wel uren volhouden, "het is hier mooi wonen" zegt Hans en er volgt een gesprek over dat je eigenlijk best meerdere keren per dag kunt gaan zwemmen als er steeds een borrel achteraan komt. Op een gegeven moment vergeet je het zwemmen en ga je van borrel naar borrel, uiteindelijk ben blijf je ook gewoon thuis in de gedachte net terug te zijn van het zwemmen. "Het is hier mooi wonen" herhaalt Hans maar de context is nu wel wat anders 

We gaan door tot het punt dat we elkaar eens per week bij de glasbak treffen. Tijd om te gaan!