Voorjaarrecord

Het is vrijdagavond veertien april om zeven uur dat de werkweek kan worden afgesloten met een long-dip. Esther, Inge, Jean-Pierre en ik staan te trappelen om het water in te gaan, hoe eerder erin, hoe eerder eruit en hoe eerder de vrijdagavond in de warmte van de huiskamer voortgezet kan worden.

Zonder Kim lopen we stuurloos naar het water, tot Inge stop zegt en daarmee de omkleed plek vastlegt.

Het is akelig dicht bij het opkomende water maar ach, het is vrijdagavond wat kan ons gebeuren.

Niet veel later de stappen we het frisse water in, met een zeespiegel zo glad als een pasgestreken laken.

Zoals gewoonlijk is de kou snel verdwenen en is van mijn voornemen om af te schalen naar één minuut per tien graden niets meer over. Jean-Pierre en Esther vertellen dat ze morgen de estafette marathon van Zeeuws Vlaanderen gaan lopen, als ik vraag of ze dan helemaal via Antwerpen moeten lopen komt geen sluitend antwoord, ik denk dat het een geheim is dat alleen aan de lopers wordt vrijgegeven. We praten wat verder over dove mensen die telefoneren met het televisievolume hoog in de achtergrond (lees voorgrond) en dus de beller niet kunnen verstaan. Het harde televisiegeluid is voor ons allemaal een feestje van herkenning. Nog even probeer ik het erop te gooien dat doofheid misschien een natuurlijke bescherming is tegen de onzin die je via televisie aangeboden krijgt maar dat het niet werkt omdat die krengen harder kunnen. Deze stelling wordt geëvalueerd maar afgewezen.

Al met al vergeten we totaal de tijd en zijn er pas na tien en een halve minuut uit, het voorjaar record.

De selfie is een worsteling zonder de vaste fotograaf, Hans moest zo nodig in de ochtend al gaan zwemmen. We slaan ons erdoor en even later lopen we voldaan het strand af, klaar voor de vrijdagavond.