Opnieuw beginnen

De laatste duik was achttien juni, het zal wel even wennen zijn. Vandaag twintig augustus gaan we het weer eens proberen. Op zoek naar de zwemspullen, hoe moesten we daar ook al weer komen, Hans en Kim niet thuis, alternatieve route, noodgeval onderweg waarvoor we 112 moesten bellen, boulevard autovrij, gelukkig met de fiets en dan... Een afgeladen strand! Het zand is tot aan de nok gevuld met mensen, spreekwoordelijk dan want zover we vanaf de fiets kunnen zien zit er geen nok op het strand. Wel zien we dat Esther, Janine en Jean-Pierre geduldig op onze verlate aankomst staan te wachten. Wat onwennig lopen we het strand op en laveren we tussen de mensen door op zoek naar een plekje. "Jammer dat Kim er nu niet bij is" zegt Jean-Pierre, "ja het is lastig een goede plek te vinden" vul ik aan. Uiteindelijk vinden we een plekje, ver genoeg van het water om droog te blijven (denken we). Niet veel later stappen we dapper de zee in, en waar andere mensen zich zonder problemen in het water laten vallen zijn wij winterzwemmers toch wat twijfelend door het verschil in lucht- en watertemperatuur. Het voelt koud maar dat is belachelijk met een watertemperatuur van 20,4 graden, dat kun je met de beste wil van de wereld niet koud meer noemen. Esther had een aanname gedaan dat het water vijf graden is om het toch een beetje spectaculair te maken maar om er dan ook na vijf minuten uit te gaan vinden we allemaal wel wat laf, we dobberen rond. Inge wil na twaalfeneenhalve minuut kopje onder maar ik zeg dat ze zeker nog acht minuten in het water moet blijven, dus stelt ze het nog even uit. We kletsen wat, dat moet ook wel want twintig minuten stilte is ook zo wat. Het gaat over vakantie, credit cards, Schotland, hardlopen, badkleding. Gek genoeg gaat het helemaal niet over zwemmen. Janine en Inge bestuderen een zwemmer die volledig gekleed aan het badderen is, het is geen boerkini maar wel een soort van jurk. Zo draait het gesprek naar de nieuwste Chinese rage om met een soort van bivakmuts (facekini) naar het strand te gaan, veel gekker moet het niet worden. Na ruim twintig minuten lopen we het water weer uit en komen tot de conclusie dat we ondanks de sterke stroming geen meter zijn afgedreven, het dobberen moet dus eigenlijk gewoon stilstaan genoemd worden. Na het zwemmen is er Corona, Desperado, Pink Tonic, wijn en wat te snacken. Het is gezellig op het strand en we houden dit zonder moeite langer vol dan doorgaans in de winter het geval is. Wel moeten we halverwege verplaatsen want dicht bij het water heeft zo zijn nadelen als het aan het opkomen is. Een vrouw die verderop in slaap gevallen schrikt wakker als het water haar voeten raakt, verdwaasd van de slaap staat ze op en trekt zich terug naar hogergelegen gebied, we volgen dit voorbeeld. Na een paar drankjes pakken we onze spullen bij elkaar en gaat ieder weer z'n eigen weg. Inge en ik gaan nog even naar de Panta Rhei waar een bandje speelt maar als de zangeressen de eerste noten in de microfoon blazen komen we tot de conclusie dat we Hans ook missen, we houden het al snel voor gezien.