Uit de hand gelopen hobby's

Vroeger toen ik kind was had ik konijnen, niet één, niet twee maar een stuk of twaalf verdeeld of zes of acht hokken. In de genetische mix van mijn vader en moeder zat een vermenigvuldiging van de aangeboren neiging van het laten ontsporen van hobby's. Je zou kunnen zeggen dat ik konijnenfokker was maar dat is niet helemaal waar, dat fokken dat gaat bij konijnen redelijk vanzelf, het tegengaan van overbevolkte hokken is een kwestie van indelen in meisjes- en jongenshokken want opeten dat deden we natuurlijk niet. Deze hobby gaf mij ook een soort van antenne voor krantenberichten over dieren en dan konijnen in het bijzonder. Zo was er eens in de tijd wel ergens de grootste Franse Hangoor of de grootste Vlaamse Reus. Vandaag moest ik daaraan terugdenken, het is twee september, de R zit weer in de maand dus Inge en ik besloten het zwemseizoen te openen met een duik na het hardlopen. De uitnodiging in de Zwemburenapp werkte helaas niet als een Zwemburenmagneet, waarschijnlijk zit het merendeel nog in de zomerslaap, het zal wel los lopen. Het resultaat was dus dat Inge en ik samen om kwart over elf een relatief rustig strand oplopen, waar hier en daar al wat mensen neergestreken waren om op tijd aan deze beloofde mooie stranddag te beginnen. Het kost ons een flinke wandeling om bij het water te komen want het is eb, heel erg eb. Onderweg zien we al wat verdwaalde kwallen op het strand liggen en zeker met laag water is dat niet de meest positieve voorbode. Eenmaal in het water blijft het ook nog eens heel lang ondiep, we lopen tientallen meters en het water komt niet over onze kuiten. Als ik tegen Inge zeg "straks worden we terugefloten door de strandwacht omdat we midden in de vaargeul staan, tot ons middel in het water", begint het dieper te worden. Dieper maar nog steeds bijzonder helder en zo komt het dat we binnen niet al te lange tijd de eerste kwallen signaleren. Het zijn geen kleine onschuldige lieve kwalletjes maar kwallen van een serieus formaat. Op het moment dat Inge bijna tegen een enorme kwal aan dobbert begint het toch wat ongemakkelijk te worden. Het is niet de enige, al snel volgen er andere grote kwallen, geel, blauw, wit, ... We vluchten naar wat ondieper water om een goed beeld van de omgeving te krijgen. We dwingen ons de tien minuten vol te maken en stappen dan opgelucht dat we nog leven op de handdoeken af.

Waarom ik aan mijn vroegere hobby moest denken is het feit dat gisteren Jean-Pierre een foto in de Zwemburenapp stuurde van een enorme kwal die Esther en hij in Schotland, zo'n beetje letterlijk, tegen het lijf liepen. Natuurlijk zijn wij ervan overtuigd dat die we in het water zagen minstens twee keer zo groot waren. We zien een grote kwal op het strand maar na het fotograferen blijkt het een mini te zijn.

Vol goede moed scannen we het strand af naar die kwal met een meter doorsnee maar moeten al snel toegeven dat fotografisch bewijs achterwege zal blijven en op basis van beeldmateriaal onze Schotse zwemburen er met de twijfelachtige eer vandoor gaan, een foto van een kwal, groter dan een duitsche Schnitzel waarbij ook de afmetingen van de Franse Hangoor en Vlaamse Reus in het niet vallen.

Om onszelf te troosten sluiten we deze duik af met koffie en gebak bij Pier 7.