Als je ze niet ziet zijn ze er niet

Vrijdag 3 november, om half 5 trappen Inge, Jean-Pierre en ik het weekend af in een golfslagbad dat de Westerschelde heet. We komen aan op een zeer winderig strand met een zee die niet heel ruig is maar genoeg golfslag heeft voor kinderlijk vermaak. De grootste uitdaging van vandaag is onze spullen bij elkaar houden want hoewel het niet meer zo hard waait als gisteren is de wind nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Het water nodigt uit en als we bij de vloedlijn aankomen ren ik meteen de golven in, Inge en Jean-Pierre volgen op een wat beheerster tempo. Niet veel later laten we ons als een speelbal meesleuren door de golven. In de verte vaart de Loodsboot zeer langzaam voorbij en we vragen ons af of Lars ons aan het bespieden is. We slaan ons door de golven heen en proberen onze zwembroeken op hun plaats te houden, Inge heeft er geen last van in haar badpak en Jean-Pierre oppert bretels voor de mannen. Jean-Pierre heeft overigens nog een tweede handicap, zijn bril moet ook nog enigzins op zijn plaats blijven en ik zie hem zijn handen voor zijn gezicht houden als er een hoge golf aankomt. "Als ze niet ziet zijn ze er niet" roep ik naar hem. Halverwege een hoge golf schiet er een kramp in mijn been en moet ik bijna de pret achter me laten, gelukkig valt het mee en kunnen we met z'n drieen de dertien minuten volmaken. Na de selfie proberen we ons aan te kleden maar ook hier heeft de wind een heel ander idee bij. Jean-Pierre houdt mijn zwemponcho vast zodat hij door de wind in een soort tunnel veranderd en ik er zo in kan duiken. Het werkt! Dit is natuurlijk nog niet alles, de teletubbiejas is het volgende obstakel, we slaan ons erdoor en besluiten dat we meer training nodig hebben. Morgen weer!