Meer dan een halve minuut

Het is zondagochtend negentien november, de Zwemburen spreken af om half tien (midden in de nacht vind ik zelf). De opkomst is goed, Emiel, Heleen, Inge, Kim, Marie-Louise, Remona, Simone en ik. Eenmaal op de boulevard zien we dat Amanda en Martin ook nog aangemeld zijn en komt Evert-Jan als een soort van mystery guest aangelopen. Simone zoals gebruikelijk wat later en we zijn compleet. Omkleden in de schaduw bij de muur want er is veel wind en dan lopen we in de zon naar het water. Het water is leuk, wat golven, een beetje fris maar echt goed vol te houden. Wat we op dat moment niet weten maar later als verrassing in de app zien is dat Jean-Pierre vanuit zijn woonkamer een aantal hele mooie foto's van ons maakt. In het water hebben we na lange tijd weer discussie over de verblijfsduur. Volgens Evert-Jan moeten we een ander boek lezen en is een halve minuut ruim voldoende, Simone vindt dat er een uitdaging in moet zitten en tijdens de hele discussie zwemt Emiel rond alsof het een subtropisch zwemparadijs is. We komen er in de discussie niet uit en houden ons aan de twaalf minuten voor de vermeende twaalf graden,, tot Emiel roept dat zijn horloge elf graden meet, er gaat een euforisch geluid op, een hele minuut korter. Remona en Evert-Jan blijven de minuut per graad maar onzin vinden en gaan er met een minuut of tien uit. De rest maakt na elf minuten aanstalten en zo gaan we alsnog over de twaalf minuten heen. De selfie doen we in de zon, hij is goed gelukt maar vebleekt bij de plaatjes die Jean-Pierre de groep inslingert. We kleden ons aan en drinken nog wat thee met een dropje en gaan dan ieder weer onze eigen weg, zodoende zijn we net voor de regen (die pas om drie uur zou vallen) weer warmpjes thuis.