Flessenpost

Zondag drie december, wat een opkomst zo om half elf. Anita, Emiel, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Simone, Wieske en ik trotseren de koude wind, windkracht vijf bij twee graden , een voorspelde gevoelstemperatuur van min vijf graden.

Ik heb me voorbereid, de ski sokken van gisteren waren een stap vooruit, vandaag voeg ik daar twee Doppers met warm water aan toe die tijdens het zwemmen mijn sokken en laarzen op temperatuur moeten houden.

Hans laat op de fiets vol trots zijn nieuwe aanwinst zien, een temperatuurmeter, geschikt voor een aquarium dus goed genoeg om de zeewatertemperatuur te meten.

Op het zeer winderige strand is een viswedstrijd bezig dus we moeten uitwijken naar een alternatieve plek.

Hans rent al vrij snel in zijn zwembroek naar het water, terwijl de rest nog aan het uitkleden is, het blijkt dat hij alvast een metinkje gaat doen. Zeven komma èèn roept hij als hij terug komt, in zijn hand houdt hij een fles vast, "flessenpost" roept hij erachteraan. Het is inderdaad een fles met een briefje erin.

Vandaag ben ik de laatste die uitgekleed is want ik heb natuurlijk allerlei extra handelingen met mijn laarzen. Marie-Louise laat deze kans niet onbenut om me terug te pakken over mijn gezeur dat ze altijd zo lang bezig is.

Het water is niet veel anders dan gisteren, afgezien van de laffe golfjes die uit de richting van Breskens komen, die slaan steeds precies in je nek om. Zeeuwse Vlaamse golven noemen we ze en Hans zegt dat hij liever een Mexicaanse golf heeft.

Verderop is een groepje mannen die ook aan het zwemmen is en die er na twee minuten uit gaan "ik sluit me aan bij die groep" roept Esther, ik zeg "dat is goed maar wel door het water er naartoe" Als blijkt dat ze er ook weer terug in gaan daalt het enthousiasme over de voorgenomen overstap.

"Heb je het bericht in de fles al gelezen" vraag ik aan Hans, "nee, nog niet", "dan hoop ik niet dat het dringend was", verderop roept iemand "straks staat er, help ik verdrink".

De tijd wordt een dilemma, gaan we voor de meeting van Hans 7,1 of Rijkswaterstaat 8,1? Evert-Jan vindt het niet relevant dus ontsnapt na zo'n vijf minuten aan de discussie door er gewoon uit te gaan. Simone maakt het nog bonter want die klokt pas als ze erdoor is, dan heb je zo weer een minuut langer aan je broek, of badpak in dit geval.

We middelen maar een beetje en gaan na zeveneneenhalve minuut het water uit, ik ga nog even kopje onder maar merk al snel dat dát bij deze realfeel van -5 niet aan te bevelen is.

Terug op het land snel aankleden en warme sokken en laarzen aan, het lijkt te werken. De Doppers geef ik aan Esther en Inge die er ook nog even wat warmte voor de handen uithalen.

Als we van het strand aflopen hebben Hans en ik er beiden ėėn in onze mouw om zo onze handen op te warmen, ook Hans is overtuigd van deze nieuwe vinding.

En dan de post, thuis heeft Hans de fles geopend en het briefje gelezen. Het bleek geen accuut geval van verdrinking te zijn, eerder een verdrinking van liefdesverdriet. Het is een briefje van iemand die smoorverliefd is op een vrouw waar hij het heel goed mee kan vinden. De vrouw staat op het punt uit zijn leven te verdwijnen en hij lijkt dat van zich af proberen te schrijven.