De vergeten kou

Zaterdag zes januari, Na wat polderen over het tijdstip van de duik, komen we uit op zeveneneenhalve minuut voor half twaalf. Inge en ik pikken Hans en kim onderweg op en Jean-Pierre en Esther staan op de boulevard te wachten als we aankomen. We vragen ons af of Jean-Pierre en Esther ruzie hebben of dat wellicht een van de twee een scheet heeft gelaten want ze staan minstens tien meter van elkaar vandaan, beiden oorzaken worden met klem ontkracht. Eerder hebben Jean-Pierre, Esther, Inge en ik al een behoorlijk stuk hard gelopen dus we zijn nog helemaal warm en daardoor eigenlijk niet bewust van de kou die er om ons heen is. Het is buiten zo'n zes graden en eenmaal uit de beschermende jassen voelt dat best koud. Het water is zonder discussie vlak, daar is werkelijk geen speld tussen te krijgen. Het voelt wel koud aan en dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat je niet continu in gevecht bent met weer de volgende golf te trotseren. Nu is er wel veel meer tijd om te praten en het gaat steevast over religie, "Jezus wat is het koud", "godallemachtig wie heeft dit bedacht", "Jezus moet wel koude voeten hebben gehad toen hij over het water liep", "verdrinking is een mooiere dood dan kruisiging" en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hans blijft gestaag filmen met zijn GoPro, de temperatuurmetingen zijn een beetje naar de achtergrond verdrongen door zijn nieuwe speeltje. In spanning wachten we straks af welk filmpje hij nu gaat doorsturen. Toch went ook vandaag de kou weer, Kim begint het zelfs behaaglijk te vinden en omdat ze nog geen wartaal uitslaat (of was dat het al) gaan we nog niet tot redding over. Voordat het moment van gewenning er was hebben we nog wel koortsachtig (in water van zeven tot acht graden) gezocht naar rekenmodellen om de verblijftijd in te korten, bijvoorbeeld door de buitentemperatuur van de watertermperatuur af te trekken maar al snel zien we dat dit ons volgende week met de voorspelde min vijf graden diep in de problemen gaat brengen, en wie kan er na watertempereratuur van zeven graden min buitentemperatuur min vijf graden, dus twaalf minuten in water van zeven graden nog fatsoenlijk klokkijken? We nemen nog een selfie in het water, kopje onder en na ongeveer acht minuten zijn we eruit. Ondertussen zijn we vanaf het strand ook gefotografeerd door Annelies die met haar hond Herman op het strand is en op voorhand netjes toestemming voor het fotograferen heeft gevraagd. Als we aan het aankleden zijn komt ze om contactgegevens vragen zodat ze de foto's door kan sturen en neemt nog een foto met onze toch wel typische jassen. Tijdens het aankleden heb ik wat getreuzeld want ik wil vandaag wel de laatste zijn, het was ook wel door de beperkte mogelijkheden die ijskoude vingers te bieden hebben.

Bij de fietsen duurt het een eeuwigheid voordat Inge haar fiets van het slot heeft, zal wel iets met koude vingers zijn, dus ik zeg "gaan we nog een keer fietsen" en krijg meteen lik op stuk over de uren die ze op het strand op mij hebben moeten wachten met omkleden. Inge krijgt een angstaanjagend overtuigde bijval van Kim dus ik zal het hier maar bij laten.

Het is nog steeds zes graden maar het voelde als diepe vorst, door de warme (natte) periode zijn we dit kennelijk helemaal vergeten dus ik ben benieuwd hoe we ons door volgende week heen slaan.