Honderd procent score

Eén januari, de tweede verjaardag van de zwemburen, start van het nieuwe jaar, goede voornemens, iedere dag zwemmen, nieuwjaarsduik, ga zo door.

Om de menigte van de nieuwjaarsduik te ontwijken duiken wij er om half ėėn in. Wij dat zijn vandaag Almer, Amanda, Emiel, Evert-Jan, Inge, John, Hans, Kim, Regina, Simone, Wieske en ik. Vandaag hebben deze mensen in een ieder geval nog een honderd procent score als het gaat om iedere dag de zee in gaan.

Het strand is nog relatief rustig, al zijn de voorbereidingen voor de officiële nieuwjaarsduik al wel zichtbaar. De zee is gematigd qua golven en het water is achteneenhalve graad, buiten is het fris en dat komt met name door de wind die de kleine tien graden hard naar beneden trekt. In de strijd om het voor ons behaaglijk te maken doet de zon een warme duit in het zakje dus voor een nieuwjaarsduik mogen we zeker niet klagen over de weersomstandigheden.

We kleden ons uit bij de muur onder de boulevard en lopen het hele eind naar de zee, al bijna een koude training op zich merkt iemand op.

In het water is het gezellig druk met twaalf personen, af en toe klinkt er een waarschuwing voor een golf door een van de zwemburen maar niet altijd op tijd. We dobberen wat rond terwijl Emiel, zoals gebruikelijk, weer een soort van baantjes trekt.

Kim en Evert-Jan vragen ongeveer elke halve minuut hoelang we er al in zitten en of we er nog niet uit moeten, een patroon dat gek genoeg na zes minuten stopt en we de laatste anderhalve tot twee minuten ongemerkt voorbij laten schieten.

Eenmaal terug bij onze spullen is het tijd voor de selfie, eerst Kim nog even feliciteren met het twee jarig bestaan van de zwemburen.

Voor de selfie stellen we ons in eerste instantie verspreid op, het blijkt geen succes, we moeten dichter bij elkaar, dat is warmer ook. Dan zegt Hans dat we wel moeten zwaaien waardoor Kim volledig door een arm uit de foto gefilterd wordt.

Na de foto spreekt een vrouw ons vanaf de boulevard aan, en zegt dat ze ons van een afstand gefotografeerd heeft maar toch wel verbaasd is over de lage opkomst voor de nieuwjaarsduik, we leggen haar uit dat wij tegendraads zijn en een paar uur eerder gegaan zijn. Ze houdt ons aan de praat en al die tijd staan Hans en ik in onze zwembroek de laatste calorieën aan lichaamswarmte uit te stoten.

Als we eenmaal aangekleed zijn wordt duidelijk waarom een aantal van ons zo zwaar bepakt het strand opkwamen, overal komen oliebollen, chocolade, thee, likeur, chocomel met rum en andere overblijfselen tevoorschijn. Het wordt nog een feest hier.

Als we ons te buiten gaan aan al die lekkernijen loopt het strand langzaam vol met echte nieuwjaarsduikers.