Tweede Hans haar masker

Zaterdag dertien januari, gastzwemmers Paul en Marilyn sluiten aan bij Hans, Kim, Jean-Pierre, Esther, Inge en mij. Half twaalf is het plan.

Onderaan de Leeuwentrap binden we de fietsen met sloten aan elkaar, Paul en Marilyn zetten hun vouwfietsen vast aan de fietsen van Hans en Kim.

Vier graden, veel wind en het water is zes graden. Meteen op het strand gaat het mis, Kim wordt volledig genegeerd in het bepalen van de omkleedplek, we proberen onder de boulevard maar daar is het strand wat merkwaardig vormgegeven, "achter het scherm" zegt Kim, niemand reageert en Inge en Hans lopen stoïcijns richting het water en wekken de indruk dat we aan de verkeerde kant van de waterlijn gaan omkleden, nu grijpen Kim en ik in en wijzen de plaats aan.

"De thee doen we straks wel bij de muur" zegt Inge, "wij doen geen thee want we moeten meteen door naar een verjaardag", "dan doen wij ook geen thee" zeg ik "want zonder ons kunnen jullie niet weg met al die vastgeknoopte fietsen".

Vandaag is Kim de laatste die in badkleding staat maar ik wacht uit solidariteit want ik weet wat het is als je net niet de eerste bent.

"Het is koud" roept Inge als we eenmaal in het water zijn, "waar dat nou ineens vandaan komt" antwoord Jean-Pierre. "De thermometer geeft zesentwintig aan" zegt Jean-Pierre, "zit tie nog in je zwembroek?" vraagt Hans.

Het aftellen is begonnen, Paul en Marilyn gaan er na een minuut uit, wij volgen de tijd nauwlettend want ondanks dat het qua kou redelijk meevalt zijn onze tenen inmiddels gevoelsmatig onvindbaar. Vier minuten, nog even volhouden. Ik steek een voet bovenwater om te zien of mijn tenen er nog wel zijn. "Je zou het water uit moeten lopen zonder voeten zegt Hans of Jean-Pierre.

"Vijf minuut twintig" roept iemand, "tijd om kopje onder te gaan", "ik niet" zegt Kim, "ik heb net mijn haar gedaan". Als ik dreig met een vermelding in het blog dat Kim niet echt gezwommen heeft want niet kopje onder is gegaan, bezwijkt ze onder de groepsdruk of afgenomen denkvermogen door onderkoeling.

Als ik bovenkom zie ik dat Kim ook nat haar heeft, ze kijkt wat sip naar me en zegt "eens in de twee jaar doe ik een haarmasker", "ja die is nu weg" zeg ik. Hans heeft aan dat hij dat masker ook wilde maar kijkt naar Kim en zegt "het was haar masker", ik zeg "mocht je het daarna niet gebruiken, een soort van tweede Hans haar masker".

Op het droge is het tijd voor de selfie, "welke kant op?" vraagt Hans, "doe maar waar wij staan" zeg ik. Paul staat helemaal buiten beeld en komt op zijn sokken over het strand het beeld in lopen, Hans neemt positie in en poetst met zijn hoofd Kim uit beeld, ik kan haar nog net in beeld slepen en zo wordt het toch nog een succes, of...